ราเชนทร์พยักหน้าอย่างเต็มใจ รับคำสั่งทันที
“ครับเจ้านาย”
วาคินเพียงพยักหน้าเล็กน้อย หยิบของส่วนตัวเข้ากระเป๋า สูดลมหายใจลึก แล้วลุกขึ้นเดินออกจากห้องอย่างเงียบๆ
เหลือลูกน้องยืนเป็นแนว เรียงแถวอย่างสงบ ทุกสายตาจับจ้องเจ้านาย แต่ก็รู้… ไม่มีใครกล้าเบียดเบียนความเงียบสงบและอำนาจของเขา
โถงโรงพยาบาลกลับมาสงบอีกครั้ง แต่ภาพเด็กชายวิ่งเล่นยังสะท้อนอยู่ในใจของวาคิน รอยยิ้มเล็กๆ ที่ทำให้ใจเขาอ่อนลงเพียงชั่วครู่
หลังจากนั้น...
วาคินบินจากมิลาน มาถึงไทยตอน สองทุ่มพอดี
เขาก้าวเข้าสู่คฤหาสน์ที่เงียบสงบ ทุกอย่างดูเรียบร้อยและสงบกว่าที่คิด
มีเพียงมาดามอรัชญา นั่งรออยู่ในห้องรับแขกใบหน้าสงบนิ่ง แต่ดวงตาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง
ส่วน ภิรมย์ ยืนอยู่หน้าประตู พอเห็นวาคินเดินเข้ามา เขาแทบก้มศีรษะลงทันที น้ำตาเอ่อคลอทั้งน้ำตาแห่งความโล่งใจและความเคารพ
“เจ้านาย…” เสียงสั่นเครือ "วันที่ผมรอก็มาถึง"
วาคิน
