ตอน 52
เสียงเนอาร์ถูกลากออกไป เขาร้องสุดกำลัง
“ปล่อยยูจินเถอะครับ! เธอไม่รู้เรื่องอะไรด้วย ผมยอมทุกอย่าง!”
เสียงประตูปิดดัง ปัง! กลบเสียงร้องในห้อง เหลือเพียงความเงียบกดดัน
ทันใดนั้นเสียง เพี๊ยะ! ดังสะท้อนกำแพง ยูจินตบเข้าหน้าวาคินเต็มแรงด้วยน้ำตาไหลพราก
“คุณมันเลวที่สุด!”
ราเชนทร์กับภิรมย์สะดุ้งเฮือก เตรียมชักปืนขึ้นเล็ง แต่ยังไม่ทันพ้นซอง วาคินก็ยกมือห้ามทันที ดวงตาคมกริบกดพวกเขาให้หยุดนิ่ง
เขาเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย รอยแดงจากฝ่ามือเธอยังชัดบนแก้ม แต่ริมฝีปากกลับยกยิ้มบางเย็นชา
“หึ… กล้าดีนี่หมอ”
ยูจินยังยืนตัวสั่น หายใจแรงหลังจากตบไปเต็มแรง
ราเชนทร์กับภิรมย์แทบจะชักปืนอยู่แล้ว แต่ต้องชะงักเพราะเจ้านายยกมือขึ้น
วาคินปรายตามองลูกน้องทั้งสอง แววตาคมกริบ
“ออกไป” เขาสั่งเสียงเรียบ
“นายครับ...” ภิรมย์ลังเล
วาคินตวัดหางตามองเพียงแวบเดียว คำพูดก็ขาดห้วงในลำคอ
ทั้งสองจำต้องก้มศีรษะ ถ
