ตอน 45
เช้าวันถัดมา...
ยูจินสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึง แสงแดดลอดผ้าม่านเข้ามา เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้น แต่ข้างกายกลับว่างเปล่า
บนโต๊ะข้างเตียง มีเช็คหนึ่งฉบับและซองเอกสารเล็กๆ วางทับไว้ มือบางเอื้อมหยิบขึ้นมา ใบหน้าซีดเผือดเมื่อเห็นจำนวนเงิน
“หนึ่งล้านบาท…”
เธอเปิดซอง ข้อความสั้นๆ เขียนด้วยลายมือแข็งแรง
“คุณกลับบ้านได้”
"หนึ่งล้านบาท… ค่าจ้างสำหรับการดูแลเขา ไม่ใช่ความผูกพัน ไม่ใช่สิ่งที่หัวใจเธอเผลอมอบให้เมื่อคืน"
หัวใจเธอเหมือนถูกบีบรัด น้ำตาคลอจนมองตัวหนังสือไม่ชัด เธอนั่งเก็บของเสร็จพอดี ประตูถูกเคาะเบาๆ ก่อนที่ ภิรมย์จะก้าวเข้ามา
“คุณหมอครับ… เจ้านายให้ผมไปส่งคุณที่โรงพยาบาลครับ แล้วช่วยรับคุณพ่อกลับบ้านด้วย”
ยูจินก้มหน้า ซ่อนแววตาที่สั่นไหว “ค่ะ…” เธอตอบเพียงสั้นๆ "สักครู่นะคะ..."
ฝั่งวาคิน ...
บ่อนใต้ดินชานเมืองคึกคัก ผู้คนเดินเข้าออกไม่ขาดสาย แต่ตรงโซนวีไอพีกลับมีเพียง ชายร
