รักแรกพบไม่เกินจริง

1113 คำ

ตอน 5 วาคิน สั่งลูกน้องสองคน ที่ยืนอยู่ข้างๆ ด้วยน้ำเสียงเย็นชาแต่หนักแน่น "ไปสืบมาให้หมด... เธอเป็นใคร มาจากไหน เข้ามาอยู่กับวายุได้ยังไง ฉันอยากรู้ทุกอย่าง ไม่เว้นแม้แต่เรื่องที่เธอไม่อยากให้ใครรู้" ลูกน้องในชุดสูทดำครบชุด เงยหน้าขึ้นพร้อมกัน เสียงประสานรับคำสั่งพร้อมกันดังขึ้น "ครับนาย..." วาคิน เขาหันกลับหลังโดยไม่แม้ แต่จะรอฟังคำตอบ เขาผละตัวออกจากโต๊ะ หน้าจอกล้องวงจร เดินออกจากห้องควบคุมเงียบๆ ขึ้นไปยังห้องนอนของเขาห้องที่ตกแต่ง ด้วยโทนสีเทาทั้งหมด เย็นชา เงียบงัน มีกระจกบานใหญ่ ทอดยาวไปจนสุดผนัง ที่สามารถมองลงมาเห็นทุกมุม ของบริเวณหน้าบ้านได้อย่างชัดเจน วาคิน เขายืนอยู่หน้ากระจก มองลงไปยังหญิงสาวที่เขาเพิ่งใช้มือตัวเอง บีบคอเธอเมื่อไม่กี่นาทีก่อน มือที่เคยสอดไว้ในกระเป๋ากางเกง ถูกดึงออกช้าๆ เขาเพียงจ้องมองเธอเงียบๆ ด้วยแววตานิ่งงัน... ราวกับมีเงาของความรู้สึกผิด บางเบาไหลวูบผ่านใจ แต่แล้ว สายตาเขาก็เหลือบเห็นวายุ น้องชายของเขา กำลังยืนอยู่ข้างๆ หญิงสาวคนนั้น ทันใดนั้น เสียงจากความทรงจำก็ดังขึ้นในหัว… "เฮีย เฮียครับ... แฟนผม" คำพูดสั้นๆ นั้น ทำให้ใจมาเฟียอย่างเขากระตุกขึ้นมาทันที บนรถของยูจิน เวลาต่อมา ขณะที่ยูจินขับรถกลับร้านเบเกอรี่ เธอบนพึมพำกับตัวเองตลอดทาง "พี่เนอาร์ไปทำอะไรให้วาคิน และวาคินมารู้จักพี่ เนอาร์ได้ยังไง แล้ววายุมีพี่ชายด้วยเหรอ? หรือมาดามอรัญญาเป็นแม่ของวายุคนเดียว..." 📲 ครืด! ครืด! ครืด! เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในรถ ทำให้ยูจินที่กำลังขับรถอยู่สะดุ้งเล็กน้อย เธอกวาดตามองหน้าจอ แล้วกดรับสายทันทีเมื่อเห็นชื่อคนโทรเข้า "ฮัลโหลคะคุณแม่" เธอกรอกเสียงใสลงไป เสียงอบอุ่นจากปลายสายดังมาอย่างเร่งรีบเล็กน้อย "ใกล้ถึงร้านหรือยังลูก? คุณพ่อเริ่มถามหาแล้วนะยูจิน" ยูจินยิ้มบางๆ ขณะยังจับพวงมาลัยด้วยมือข้างเดียว "อีกไม่เกินยี่สิบนาทีค่ะคุณแม่ ยูจินรีบแล้วค่า~ เมื่อยูจินขับรถมาถึงหน้าร้าน เธอจอดรถอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรีบลงจากรถแล้วตรงไปหาคุณแม่มุกดาทันที "เดี๋ยวหนูช่วยค่ะคุณแม่" ยูจิน พูดพลางรับกระเป๋าจากมือท่านอย่างคล่องแคล่ว แต่ก่อนจะเดินเข้าไปในร้าน เธอไม่ลืมเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง "แล้วลุงช้างล่ะคะ? เป็นยังไงบ้างคะเจ็บอยูไม" แม่มุกดา ถอนหายใจเบาๆ สีหน้ากังวลเจือจางในแววตา "นิ้วโป้งบวมเขียวเลยลูก แม่เลยให้แม่มาลีพาไปหาหมอเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้น่าจะอยู่โรงพยาบาล" ยูจิน พยักหน้าเบาๆ สีหน้าเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด "สงสารลุงจังค่ะ..." คุณแม่มุกดา ตอบลูกสาวพราง ก้าวเท้าขึ้นรถนั้งเบาะข้างคนขับ "ถ้าพรุ่งนี้ไม่หายบวม ก็คงให้หยุดพักก่อนน่ะลูก" ยูจิน หันมองคุณแม่มุกดา แล้วยิ้มเบาๆ ก่อนจะเสนอคนๆหนึ่งมาทำงานแทนลุงช้าง "พี่เนอาร์ไงคะ... มาช่วยคุณแม่ที่ร้านหนึ่งวัน" คุณแม่มุกดาหลุนขำขึ้นมาทันที ก่อนหันหน้าไปมองลูกสาวคนเก่งของเธอ แต่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไร ตามของคุณแม่กลับเหลือบไปเห็น... "ยูจิน ข้อศอกหนูไปโดนอะไรมาลูก เจ็บมากเลยสินั้น" ขณะที่ยูจินเธอขับรถอยู่ เธอเลยตอบคุณแม่ปัดๆ ไปก่อนเดียวท่านจะไม่สบายใจ "ยูจินเดินชนเสาร์ต้นใหญ่นะคะแม่ เสาร์มันใจร้ายหน้าโหด เสียงดุมากค่ะ" คุณแม่มุกดา เธอคิดเพียงว่าลูกสาวเธอหยอกเล่น จึงเอื้อมมือไปลูบศรีษะลูกสาวเบาๆ อย่างเอ็นดู "ระวังหน่อยสิลูกยูจิน" ยูจิน หันมองคุณแม่ อยากจะถามอะไรสักอย่างก็ยังกล้าๆ กลัวๆ "เอ่ออ ! คุณแม่ขา พี่เนอาร์เขาเคยเป็นหนี้ใครมั้ยคะ เอ่ออ! แบบว่า หลายๆล้านนะคะ" คุณแม่มุกดา ถอนหายใจหลุบตาต่ำลงทันที ก่อนจะพูดเสียงเบา ราวกับทุกข์ใจแต่ไม่อยากให้ ยูจินรับรู้ เธอกำลังเรียนแพทย์ และค่าใช้จ่ายมันก็ค่อนข้างสูง แถมอีกอย่างถ้าเธอรู้ เธอจะไม่ยอมเรียนต่อ ก่อนที่คุณแม่จะหันมาตอบลูกสาวเบาๆ "อาจจะมีนะลูก แต่น่าจะเป็นส่วนของธุรกิจน่ะจ่ะ" ไม่นานนัก ยูจินก็ขับรถมาถึงบ้าน และสิ่งที่ทำให้หัวใจเธอพองโตที่สุด... ก็คือร่างสูงของพี่ชายที่ยืนรออยู่ตรงบันไดบ้าน ราวกับรู้ว่าเธอกำลังจะมา ยูจิน “พี่!!” เธออุทานอย่างดีใจ ก่อนจะรีบเปิดประตูรถแล้ววิ่งเข้าไปหาเขา พี่ชายของเธอ ที่อายุห่างกันถึง 7 ปี และหายหน้าไปถึง 3 ปีเต็มจากการไปทำงานที่อิตาลี ยืนยิ้มอ้าแขนกว้างรอรับการกอดนั้นอย่างเต็มใจ ยูจิน ซุกตัวเข้าไปในอ้อมแขนอย่างแน่นหนา "ขอกอดให้หายคิดถึงหน่อยเถอะค่ะ" เธอพูดเบาๆ น้ำเสียงอ่อนลงราวกับเด็กน้อย ที่เจอคนสำคัญในชีวิตอีกครั้ง แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความกลัว... หลายอย่างที่ยังไม่เอ่ยออก แต่ในอีกมุมหนึ่ง ขณะเธอเงยหน้าขึ้น ก็เห็นว่าคุณพ่อที่ยืนอยู่หน้าระเบียงบ้าน ดูจะหน้าซีดๆ ผิดปกติ... ดวงตาของเขามองมาทางพวกเธอ แต่ไม่สดใสเหมือนทุกครั้ง ยูจิน ชะงักเล็กน้อย ความกังวลเริ่มไหลกลับเข้ามาในอกของยูจินอีกครั้ง เนอาร์ ผละจากอ้อมกอดของน้องสาว ก่อนจะหันไปโผเข้ากอดคุณแม่ ผู้เป็นที่รักอย่างแนบแน่นอ้อมแขนนั้นเต็ม ไปด้วยความคิดถึงที่อัดแน่นมานานหลายปี กอดกันเงียบๆ อยู่นาน ไม่มีถ้อยคำใด… มีเพียงหัวใจที่สื่อถึงกันได้ ทางด้านยูจิน เมื่อเห็นสีหน้าของคุณพ่อ ที่ดูซีดเซียวผิดปกติ เธอก็รีบเดินเข้าไปหาอย่างเป็นห่วง "คุณพ่อเหนื่อยเหรอคะ?" เสียงของเธอนุ่มนวลแต่แฝงด้วยความกังวล "หน้าซีดๆ เลยนะคะ..." คุณพ่อ ฝืนยิ้มนิดๆ พยายามทำให้บรรยากาศดูปกติ "ไม่เป็นไรหรอกลูก... แค่พักผ่อนน้อยนิดหน่อยเอง" แต่ยูจินยังคงจ้องมองใบหน้าของพ่อเงียบๆ ความรู้สึกบางอย่างในใจเธอเริ่มไม่ปกติ...

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more