ตอน 29
ร่างเล็กในอ้อมแขนของเพื่อนสั่นสะท้านทั้งตัว ยูจินที่มักเข้มแข็ง ไม่เคยยอมให้ใครเห็นน้ำตา วันนี้กลับแทบจะล้มทั้งยืน
รอยยิ้มสดใสที่เคยมีหายไปหมดสิ้น เหลือเพียงความอ่อนล้า และความเจ็บปวดที่กดทับหัวใจจนแทบแตกสลาย
“พริ้ม…”
เธอเรียกชื่อเพื่อนเสียงสั่นพร่า ก่อนจะซบหน้าลงกอดพริ้มแน่น ร้องไห้โฮออกมาอย่างไม่อาจกักเก็บไว้ได้อีก
“พริ้ม… ฉันกลัว… คุณพ่อ… ฮึก… อื้อ… ฮือออ…”
เสียงสะอื้นที่แทบขาดใจ ทำให้หัวใจของพริ้มสั่นสะเทือนตามไปด้วย
มัชยืนตัวแข็ง น้ำตาคลอเบ้า ก่อนโพล่งเสียงสูงสั่นเครือ “อย่าร้องนะยูจิน! รีบไปกันเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นจะช้าไปกันใหญ่ ป่ะๆ!”
วายุหันขวับมองยูจิน แววตาที่เคยเย็นเฉยกลับเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด เขารีบก้าวนำออกไปเหมือนรู้ทิศทางอยู่แล้ว
ในที่สุด ทั้งสี่คนก็รีบพากันวิ่งออกจากโรงอาหาร
ความเฮฮาเมื่อครู่ถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง เหลือเพียงเสียงฝีเท้าเร่งรีบ เสียงสะอื้นของย
