อยากเห็นเธอยิ้ม
1161 คำ
ภาพความทรงจำในอดีตย้อนกลับมา ฉัตรกล้ายังจำวันที่ตนเองเจอพี่ณิชาครั้งแรกได้เป็นอย่างดี
วันนั้นที่โรงเรียนมีกิจกรรมกีฬาสี ตอนเช้ามีการเดินขบวนพาเหรด ฉัตรกล้าไม่ได้ไปร่วมเดินขบวนเพราะขี้เกียจและไม่ชอบอากาศร้อนเท่าไหร่ เด็กหนุ่มนั่งรออยู่ที่หน้าประตูโรงเรียน เขาใส่เสื้อคลุมทับไว้กะว่าถ้าขบวนเดินมาถึงตัวเองจะถอดเสื้อคลุมออกแล้วค่อยแทรกเข้าไปในแถว
เสียงกลองดังมาแต่ไกลฉัตรกล้ากวาดสายตามองไปเรื่อยเพราะคงอีกนานกว่าสีของตนเองจะเดินมาถึงตรงนี้ เขามองไปยังหัวขบวนก็เห็นว่ามีดรัมเมเยอร์อยู่หลายคน เด็กหนุ่มมองหาเพื่อนร่วมห้องของตนเพราะเธอบอกให้เขาช่วยถ่ายรูปของตนให้ด้วย เมื่อเห็นเพื่อนแล้วฉัตรกล้าก็ยกกล้องขึ้น เขาซูมไปใกล้ๆ พอได้รูปถ่ายของเพื่อนแล้วก็ยังไม่ลดกล้องลงเพราะกะว่าจะถ่ายอีกสักมุม
เขาแพนกล้องเพื่อหามุมที่ดีที่สุด แต่ก็มีคนเดินมาชนทางด้านหลังและพอยกกล้องขึ้นอีกครั้งโฟกัสมันก็หลุดออกจากเพื่อนแต่คนที่กล้องไปโฟกัสอยู่กลายเป็นผู้หญิงอีกคน เธอสวยมาก ใบหน้ารูปไข่ ขาวเนียน ดวงตาของเธอกลมโตสดใส ยิ่งแต่งหน้าเข้มแบบนี้ก็ทำให้สวยเด่นจนเขากดชัตเตอร์รัวๆ
เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนี้ก่อนเลยเพราะตั้งแต่มาเรียนที่นี่ก็ไม่เคยจะสนใจจะมองผู้หญิงแต่เธอคนนี้ทำให้เขาแทบเสียอาการ
ฉัตรกล้ามองจนเธอเดินผ่านไปและเขาก็ได้รูปถ่ายของเพื่อนไปไม่กี่รูปเพราะลืมตัวจนถ่ายแต่ผู้หญิงคนนั้น
เมื่องานเปิดกีฬาจบลงฉัตรกล้าก็เอารูปที่ตนเองถ่ายไปถามเพื่อนว่าเธอคนนี้คือใคร จากนั้นตลอดทั้งวันเอาก็เอาแต่มองรุ่นพี่ณิชา นอกจากเธอจะเป็นดรัมเมเยอร์แล้วพี่ณิชายังเป็นประธานของสีฟ้าอีกด้วยแต่น่าเสียดายที่ฉัตรกล้าอยู่สีเขียว
งานกีฬาสีของโรงเรียนมีสองวัน ในวันที่สองตอนบ่ายจะเป็นการประกวดกองเชียร์ ฉัตรกล้าและเพื่อนรับหน้าที่เป็นมือกลองของสีเขียว
“มึงได้ข่าวมือกลองสีฟ้าไหม” เสกสรรถามระหว่างเวลาพักหลังจากซ้อมเพลงที่ใช้แข่งให้กองเชียร์เสร็จไปแล้วสองรอบ
“อะไรวะ” ฉัตรกล้ารีบหันไปถามเพราะเขาได้ยินคำว่าสีฟ้าก็นึกไปถึงใบหน้าสวยของประธานสี
“ก็เมื่อวานตอนกลับบ้านได้ข่าวว่าขับมอเตอร์ไซค์ล้ม”
“แล้วแบบนี้สีฟ้าใครจะตีกลองให้สีฟ้าวะ” เขาถามแล้วหันไปมองทางสีฟ้าที่สแตนด์เชียร์อยู่ติดๆ กัน
“กูก็เห็นมีคนตีอยู่นะ แต่ไม่ค่อยเข้าจังหวะเท่าไหร่สงสัยคงจะไม่ได้หาคนสำรองไว้” ณัฐพลที่เพิ่งกลับมาจากห้องน้ำตอบ
“ไม่เหมือนสีเขียวนะ มีกูมึงแล้วยังไอ้ป๊อบกับไอ้อั๋นอีก แม่งสีเดียวมีมือกลองทั้งสี่คน”
“กูอยากไปช่วยสีฟ้าตีกลองว่ะ”
“อะไรนะไอ้กล้าที่สี่ตัวเองมึงยังไม่ค่อยจะตีนี่ยังจะไปช่วยสีอื่นมีอะไรหรือเปล่า อ๋อกูรู้ละเพราะพี่ณิชาเป็นประธานสีฟ้าใช่ไหม”
“อือ กูอยากไปช่วยพี่เขา กูไม่อยากเห็นพี่เขาหน้าเครียด” ฉัตรกล้าแอบมองไปทางสีฟ้าบ่อยๆ จึงเห็นว่าวันนี้พี่ณิชาไม่ค่อยยิ้มเลย เขาอยากเห็นรอยยิ้มที่สดใสของเธอ
“มึงจะไปช่วยเขาให้เสียเวลาทำไมพี่ณิชาเขาเป็นแฟนกับพี่อาร์ตรุ่นพี่ประธานนักเรียนนะมึง เดี๋ยวพี่อาร์ตเขาก็จัดการให้เอง”
“กูจะไปตีกลองให้พี่ณิชากูไม่ได้ไปตีกลองให้พี่อาร์ต” เขาบอกอย่างจริงจัง
“เขาเป็นแฟนกัน เดี๋ยวพี่อาร์ตเขาก็หาคนมาช่วยแฟนเขาตีเองแหละ”
“ก็เมื่อกี้มึงเพิ่งบอกเองนี่ไอ้อั๋นว่าคนที่มาตีกลองให้สีฟ้าตีไม่ได้เรื่องเลย”
“แล้วถ้าครูประจำสีถามล่ะมึงจะให้พวกกูตอบว่ายังไงกล้า”
“มึงก็บอกกูสิเพราะกูไปช่วยสีฟ้าตีกลอง”
“ได้ยังไงเดี๋ยวครูก็โกรธหรอก”
“กูว่าครูเขาไม่โกรธถ้ากูบอกเขาว่ามันเป็นน้ำใจนักกีฬา มึงเชื่อสิครูบังอรเขาใจดีมาก”
“เขาใจดีกับมึงคนเดียวนะกล้า แต่กับพวกกูเขาไม่ใจดีด้วย”
“เออ เดี๋ยวกูไปเดี๋ยวบอกครูบังอรเอง”
“แน่นะมึง”
ฉัตรกล้ารีบเดินไปหาอาจารย์บังอรที่นั่งอยู่ในเต็นท์อำนวยการกับเพื่อนครูอีกหลายคน
“นายกล้ามาทำไมที่นี่ทำไมไม่ไปนั่งอยู่ที่สีของตัวเอง” ครูบังอรเห็นเด็กหนุ่มเดิมมาจากบริเวณสีของตนเองก็รีบถาม
“ครูครับผมมีเรื่องจะมาขออนุญาตครูครับ”
“จะขออนุญาตทำอะไรล่ะ ถ้าจะกลับบ้านตอนนี้ครูบอกเลยนะว่าไม่ได้ เขากำลังเชียร์กีฬากันอยู่และวันนี้มันก็เป็นวันที่นักเรียนทุกคนต้องมาเรียนตามปกติ”
ครูบังอรรีบห้ามเพราะรู้ฉัตรกล้าคนนี้มักจะทำอะไรที่มันตรงข้ามกบกฎระเบียบอยู่บ่อยๆ
“เปล่าครับผมไม่ได้จะขอกลับบ้านก่อนเวลา”
“แล้วจะขออะไรล่ะนายกล้า” ครูวิไลที่นั่งอยู่ข้างๆ ถามขึ้น
“คือผมได้ยินว่ามือกลองสีฟ้าเขารถล้มเมื่อวานตอนเย็นใช่ไหมครับ”
“อ๋อ...ใช่ครูก็ได้ข่าวอยู่แล้วมันเกี่ยวกับเรื่องที่เราจะมาขอครูยังไงล่ะนายกล้า”
“คือผมเห็นว่ามือกลองสีฟ้าที่มาตีวันนี้เขาตีไม่ค่อยเข้าจังหวะเท่าไหร่ สีของเรามีมือกลองตั้งสี่คนผมเลยอยากจะมาขออนุญาตครูบังอรไปช่วยสีฟ้าตีกลองครับ”
ครูบังอรยิ้มกับฉัตรกล้าเพราะไม่คิดว่าลูกศิษย์ของตนเองจะเป็นคนมีน้ำใจแบบนี้
“ครูไม่คิดเลยนะว่าเธอจะเป็นคนมีน้ำใจแบบนี้กล้า”
“ถ้าอยากจะไปตีกลองให้สีฟ้า จริงๆ ก็ตามกูมาสิเดี๋ยวครูจะพาไปเอง” ครูวิไลที่เป็นครูประจำสีฟ้าบอกกับฉัตรกล้า
“ขอบคุณครับครู”
ครูวิไลพาฉัตรกล้ามาแนะนำให้กับประธานสีรู้จักจากนั้นประธานสีก็บอกสมาชิกทุกคนในสีว่าเขาจะมาช่วยตีกลองและให้เริ่มฝึกซ้อมเพราะอีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะถึงเวลาแข่งกองเชียร์แล้ว
- ผู้เขียน
