ลลิตาตื่นขึ้นมาตอนกลางดึกภาพแรกที่เธอเห็นคือเพดานขาวสะอาดตา เมื่อมองข้างๆ ก็พบจิรายุนอนหลับซบอยู่กับขอบเตียง ความจำถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไหลเข้ามาในหัวจนเธอเผลอยกมือขึ้นลูบท้องอย่างใจหาย
“ลูกแม่” สิ่งเดียวที่เธอนึกถึงคือลูกน้อยในครรภ์ แค่คิดว่าเธออาจสูญเสียลูกไปน้ำตาก็ทะลักทลายออกมาราวกับเขื่อนแตก เสียงสะอื้นของลลิตาปลุกให้จิรายุตื่นขึ้น เมื่อเห็นลลิตากำลังร้องไห้เขาก็รีบลุกขึ้นอย่างตกใจ
“ลิลลี่”
“เจ ลูก ลูกของเรา…”
“ลูกปลอดภัยดี เขายังอยู่กับเรา ไม่ต้องร้องนะคนดี” จิรายุดึงร่างบอบบางของแฟนสาวมากอดเอาไว้อย่างปลอบประโลม
“ผู้หญิงคนนั้น…”
“ไม่เป็นไรคนดี ไม่ต้องไปพูดถึงเขา ผมจะจัดการเรื่องนี้เอง ผมไม่ยอมปล่อยคนที่ทำให้ลิลลี่กับลูกเกือบต้องเป็นอันตรายไปแน่”
“ลิลลี่กลัว”
“กลัวอะไรครับ”
“กลัวว่าลูกจะเป็นอันตราย”
“ไม่ต้องกลัวนะครับ คุณหมอยืนยันว่าลูกปลอดภัย แค่รอดูอาการอีกวันสองวันลิลลี
