เนื่องจากเป็นเช้าวันเสาร์สองสามีภรรยาจึงยังนอนคลอเคลียกันอยู่บนเตียงอย่างอ้อยอิ่ง จิรายุไล่จูบที่แก้มนุ่มและแกล้งลากริมฝีปากที่มีไรหนวดจางๆ มาตามซอกคอจนลลิตาหัวเราะด้วยความจั๊กจี้
“อื้อ เจปล่อยลิลลี่ได้แล้วเดี๋ยวลูกตื่น ลิลลี่จะไปเตรียมอาหารเช้า” พูดยังไม่ทันขาดคำประตูที่เชื่อระหว่างห้องนอนใหญ่และห้องของลูกน้อยก็เปิดออก เจ้าตัวเล็กในชุดนอนลายหมีน่ารักยืนกอดตุ๊กตากระต่ายตัวโปรดด้วยสีหน้างัวเงียก่อนจะหาววอดแล้วส่งเสียงเรียก
“แม่ขา” จิรายุหันไปตามเสียงเรียกแล้วยิ้มเอ็นดู ชายหนุ่มรีบก้าวลงจากเตียงไปอุ้มลูกสาวมาวางลงบนเตียง หนูน้อยปีนขึ้นไปนอนซุกอกมารดาแล้วมือน้อยๆ ก็ดึงคอเสื้อชุดนอนสายเดี่ยวของผู้เป็นแม่ลง
“หน่มน้ม หน่มน้ม” หนูน้อยคุ้นเคยกับการดื่มนมจากเต้าของมารดา เมื่อเห็นอยู่ตรงหน้าก็สัมผัสอย่างเคยชิน
“อุ๊ย เรเน่อย่าดึงเสื้อแม่ค่ะลูก” เมื่อมารดาปรามหนูน้อยก็หยุดและวางมือเล็กๆ ไว้บนอกนุ่
