เธอมองรอยยิ้มหยันที่เหยียดน้อยๆ บนเรียวปากหยักสีสด มันให้ความรู้สึกราวกับเขากำลังเหยียดหยันผู้คนทั้งโลก ผู้ชายตรงหน้าทำให้เธอคิดถึงเทียนหลง พวกเขาให้ความรู้สึกเกือบจะใกล้เคียงกันในยามที่มอง ทั้งรูปสมบัติงดงามและท่าทีที่ราวกับเกิดมาเป็น ‘นาย’ เหนือคนทั้งโลกหล้า เธอไม่เคยเจอผู้ชายคนไหนที่ทั้งน่าดึงดูด ขณะเดียวกันก็สัมผัสถึงความเป็น ‘ตัวอันตราย’ ได้เหมือนกับผู้ชายทั้งสองคนนี้
เธอว่า...ทั้งผู้ชายคนนี้และหลงเทียนหลงน่าจะเป็นบุคคลในสถานะเดียวกัน...พวกคนที่อยู่ในโลกมืด
แต่แล้วรวิสราก็ต้องละสายตาจากผู้ชายคนนั้น แล้วเบนสายตากลับมายังญาติผู้พี่ของเธอตามเดิม เมื่ออีกฝ่ายบีบมือเธอแน่นก่อนจะมองเธอด้วยดวงตาที่ปริ่มไปด้วยน้ำตาที่จวนเจียนจะหยดด้วยความดีใจ
“หนูเล็ก! ฉันคิดถึงแกมากๆ เลย”
“เยว่ซิน ฉันก็คิดถึงเธอ โอ๊ย ดีใจจริงๆ ที่ได้เจอ คิดไม่ผิดเลยที่ขอมางานนี้” รวิสราเองก็ดีใจไม่แพ้ญาติของเธอ อย่างที่บ
