“คนเรามีโอกาสผิดพลาด ลุงของฉันหรือคนทรยศคนอื่นๆ อาจจะไม่ได้ตั้งใจ” รวิสรายังคงหาเหตุผลให้แก่ลุงของตนเอง หญิงสาวนิ่วหน้าน้อยๆ ในยามโต้กลับ ทว่าดูเหมือนคำพูดของเธอจะทำให้มาเฟียหนุ่มตรงหน้านึกขำ แต่…ไม่หรอก เธอว่าเขาแค่กำลังเยาะหยันเหมือนเธอเป็นเด็กโง่ๆ แล้วตอบเธอด้วยน้ำเสียงเย้นหยัน
“คนเราทำผิดสมควรได้รับโทษ และกฏของมันก็คือความตาย”
“มันโหดร้ายเกินไป”
“ถ้าไม่โหด” ในตอนที่พูด ดวงตาดำจัดของเขาเป็นประกายวาววับ “เราก็ปกครองคนหมู่มากไม่ได้ ถ้าปฏิบัติตามกฏระเบียบ คนอื่นๆ ก็จะเอาเป็นเยี่ยงอย่าง”
“…มัน”
รวิสราเถียงไม่ออก อีกฝ่ายจึงได้โอกาสที่จะโต้เธอกลับด้วยท่าทีเหนือกว่า
“นี่เป็นวิถีชีวิตของมาเฟีย...และลุงเธอก็รู้ดีที่สุด” น้ำเสียงของมาเฟียหนุ่มราบเรียบราวกับเป็นเรื่องปกติธรรมดาสามัญในชีวิตของเขา
แต่ความเรียบเฉยกึ่งเย็นชาทำให้เธอรู้สึกเจ็บร้อนในหัวใจอย่างไรชอบกล
“ฉันมาอยู่ตรงนี้มีประโยชน์
