“ตึกชิงหลง?”
รวิสราเอ่ยพลางหันไปมองคนที่กำลังพาเธอก้าวเข้าไปในลิฟต์ด้วยดวงตากลมโตที่เบิกกว้าง
“อืม…”
คนที่คล้ายกับจะถูกถามพยักหน้ารับด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่ดวงตาคมดำจัดคู่นั้นกลับพราวระยับด้วยความขบขันกับท่าทีของหญิงสาวข้างกาย
ท่าทีตอบรับอย่างกวนประสาทของเทียนหลงทำให้หญิงสาวได้แต่ทำหน้าฮึดฮัด คล้ายกับจะต่อว่าแต่ก็พูดไม่ออก สุดท้ายเลยได้แต่กลั้นใจข่มความโกรธแล้วถามกลับ “คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม”
ไหนเสี่ยวหงบอกว่าเจ้านายตัวเองมักไม่ค่อยชอบแสดงอารมณ์ไง! ชอบทำหน้านิ่งสนิทเหมือนก้อนหิน...นี่มันหินบ้าอะไรล่ะถึงได้กวนประสาทเธอแบบนี้! แล้วนี่ไม่ใช่ครั้งแรกนะ หลายครั้งแล้วที่เขามักจะชอบกวนเธอแบบนี้!
“ฉันต้องมาทำงานก่อน” เทียนหลงตอบสั้นๆ ในระหว่างที่ลิฟต์กำลังพาเขากับหญิงสาวขึ้นไปยังชั้นสูงสุดที่เป็นห้องทำงานของเขาด้วย
รวิสราได้แต่กรอกตาไปมา “แล้วอย่างนี้มันจะต่างกับที่ฉันถูกขังที่บ้านตรงไหน”
