“ทำไมเธอถึงชอบมาอยู่ตรงนี้นัก...หืม?”
เทียนหลงจ้องมองร่างเล็กๆ ที่ตอนนี้ดูเหมือนจะติดใจเก้าอี้ใต้ต้นอวี้หลันของเขาเสียเหลือเกิน เป็นอีกครั้งแล้วที่เขาเห็นเธอบุกรุกเข้ามาในเขตต้องห้ามของเขา ครั้งที่แล้วเป็นเวลากลางคืน หากคราวนี้เป็นเวลากลางวัน
“คุณ…”
หญิงสาวพูดแค่นั้นก็หยุดเมื่อเห็นว่าใครมาร้องทักเธอจากทางด้านหลัง ดวงตากลมโตเบือนหนี หันไปสนใจต้นไม้ใบหญ้าที่เธอเพ่งมองมาก่อนหน้านี้ตามเดิม
“ว่ายังไง?”
มาเฟียหนุ่มเอ่ยเร่งเร้า เพราะหญิงสาวไม่ยอมตอบคำถามของเขาเสียดื้อๆ
รวิสราถอนหายใจยาว หยิบดอกไม้สีขาวกลีบบอบบางขึ้นมาหมุนเล่น ก่อนจะยอมตอบคำถามของเทียนหลงในที่สุด
“ฉันอยากออกไปข้างนอก”
“หืม?” คิ้วเข้มของมาเฟียหนุ่มเลิกขึ้นสูง
“อยู่แต่ข้างในนี้ ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองถูกขัง ไร้อิสรภาพ ฉันคิดถึงเพื่อนฝูงของฉัน พ่อแม่ ญาติพี่น้อง” น้ำเสียงของหญิงสาวติดจะเหงาๆ และดูท่าเธอจะเหงาจริงๆ
เธอใช้ชีว
