เฟิงลี่เซียนก้าวออกมาจากห้องทำงานของผู้เป็นบิดาด้วยท่าทีอึดอัด ฟานเจี๋ยเห็นสีหน้าและแววตาของเธอแล้วก็อดที่จะก้าวเข้าไปหาด้วยความสงสารไม่ได้ ชายหนุ่มผู้ที่ถูกแต่งตั้งให้เป็นบอดี้การ์ดของเฟิงลี่เซียนก้าวเข้าไปดักหน้าคนที่ดูเหมือนจะเดินดุ่มออกไปข้างนอกจนเขาต้องรีบเข้าไปดักหน้าเจ้าหล่อนเสียก่อน
“คุณหนูจะไปที่ไหนครับ?” ฟานเจี๋ยเอ่ยถามหญิงสาว ลี่เซียนสะดุ้งสุดตัว ก่อนจะหันไปทางต้นเสียง
“เจี๋ย...?”
หญิงสาวพึมพำคนเรียกเธอแผ่วเบา ลี่เซียนกะพริบตาปริบๆ ตอนนี้สติที่ล่องลอยของเธอถูกดึงกลับมาแล้ว
“ครับ คุณหนู” คนถูกเรียกตอบรับด้วยน้ำเสียงนอบน้อม
“ฉัน…” เฟิงลี่เซียนถอนหายใจยาว ก่อนจะยกมือขึ้นคลึงขมับ เธอ…มักจะเกิดอาการล่องลอยหรืออยู่ในสภาวะหดหู่ทุกครั้ง หลังจากที่พบกับผู้เป็นบิดา และครั้งนี้ก็ไม่เว้นเช่นเดียวกัน
ลี่เซียนไม่เข้าใจเลยว่าทำไมบิดาถึงคอยแต่ตำหนิเธอ ท่านเอาแต่กรอกหูว่าเธอนั้นไร้ความสาม
