รวิสรามาด้อมๆ มองๆ แถวเรือนเล็กของเทียนหลง เธออยากจะเข้าไปเยี่ยมเขาแต่ก็ไม่กล้า ระหว่างที่กำลังตัดสินใจอยู่นั่นเองว่าจะทำอย่างไรดี ประตูหน้าเรือนเล็กก็เปิดผาง แล้วคนที่เธอไม่อยากพบมากที่สุดก็ก้าวออกมาแทนเจ้าของเรือน
“เธอ!”
หลี่หานเฟิงจ้องมองคนที่เขาเห็นวนเวียนอยู่ด้านนอกด้วยสายตาเป็นประกายลุกวาว
รวิสราเห็นดวงหน้าบึ้งตึงและดวงตาที่จ้องมองเธอราวกับจะกินเลือด กินเนื้อก็ได้แต่ถอยกรูดด้วยความกลัว “คุณหลี่”
ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ หานเฟิงตามเข้ามายึดตัวเธอเอาไว้ เขาบีบต้นแขนของเธอแน่นจนเธอนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด “ฉันเคยเตือนเธอแล้วใช่ไหมว่าให้เธออยู่ห่างจากเทียนหลง”
“คุณก็รู้ว่า...” หญิงสาวหน้าซีด พยายามปฏิเสธ
“ฉันไม่สนอะไรทั้งสิ้น!” มาเฟียหนุ่มตวาดใส่หน้าเธอ พลางออกแรงบีบมากขึ้น จนเธอรู้สึกว่ากระดูกของเธอแทบจะป่นคามือของเขา “สิ่งที่ฉันสนมีแต่เธอที่เป็นตัวซวย! เธอกำลังทำให้ฉั
