“ฉันจะต้องไปตรวจงานโรงแรมกับกาสิโนที่มาเก๊าสักอาทิตย์”
เทียนหลงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยบนโต๊ะอาหาร ทำให้คนที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตากินชะงักไปนิด เจ้าหล่อนเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยท่าทีเรียบเฉยแล้วตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาราบเรียบ
“ค่ะ…ฉันอยู่ที่นี่ได้”
ทว่าหัวคิ้วเข้มของคนที่นั่งอยู่หัวโต๊ะขมวดเข้าหากันฉับ ไม่สบอารมณ์กับคำตอบของหญิงสาวทันที
“ใครให้เธออยู่ที่นี่?”
เขาย้อนถามเสียงห้วน อันที่จริงเทียนหลงไม่พอใจท่าทีนิ่งเฉยของรวิสราที่มีต่อเขาตลอดทั้งสัปดาห์ที่ผ่านมาแล้ว ดูเหมือนเจ้าหล่อนหลบเขาได้ก็หลบ เลี่ยงได้ก็เลี่ยง พอดีประจวบเหมาะกับที่มาเก๊ามีปัญหา เขาเลยคิดว่าจะพาเธอไปเปลี่ยนบรรยากาศ
อย่างน้อยไอ้ความอึดอัดอึมครึมบ้าๆ พวกนี้ก็ต้องหายไป!
“เอ๊ะ…” หญิงสาวคนเดียวบนโต๊ะอุทานอย่างแปลกใจ
เทียนหลงเห็นอย่างนั้นจึงสั่งเสียงเข้มทันที “เธอต้องไปกับฉัน”
“คุณไปทำงาน อย่าเอาฉันไปเป็นตัวถ่วงเลยค่ะ”
