พอเทียนหลงออกไป รวิสรายังคงยืนนิ่งอยู่กลางห้อง ตอนที่คิดว่าจะกลับไปห้องพักของตนเอง ประตูเพนต์เฮ้าส์กลับเปิดออกกว้างอีกครั้ง แล้วผู้ชายที่เคยช่วยเธอครั้งหนึ่งจากเงื้อมมือโทสะของหลี่หานเฟิงก็ก้าวเข้ามา คนที่เธอเพิ่งมารู้ทีหลังว่าเขาก็มีความสำคัญต่อชิงหลงและเทียนหลงไม่แพ้หานเฟิง
“คุณเฉียว...”
หญิงสาวทักเขา เมื่ออีกฝ่ายมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ
เฉียวหนิงเหอจ้องมองเธอตรงๆ ไม่มีโทสะในดวงตาของเขาเหมือนกับหานเฟิง ทว่าเธอกลับไม่สบายใจและหวาดกลัวเขาเสียยิ่งกว่าหานเฟิงเสียอีก
“สวัสดีคุณรวิสรา”
“เอ่อ…ค่ะ” หญิงสาวตอบรับ ขยับตัวอย่างอึดอัดต่อหน้าผู้ชายเจ้าของนัยน์ตาคมกริบคนนี้ เพราะไม่รู้ว่าเขาจะมาไม้ไหน คนสนิทของเทียนหลงทุกคนไม่มีใครชอบเธอทั้งนั้น
“ผมรู้ว่าคุณอึกอัดที่ต้องอยู่ที่นี่ อันที่จริง... เรื่องพวกนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณเลยด้วยซ้ำไป”
“ค่ะ…” คำพูดของเขาทุ้มต่ำ ทรงพลังไม่ต่างจากเทียนหลง แต่…เธอก
