เฟิงลี่เซียนชะงักหยุดอยู่เบื้องหน้าบานประตูไม้สักที่แกะสลักลวดลายอย่างงดงามด้วยกิริยาที่บ่งบอกชัดว่าเธอไม่อยากจะก้าวเข้าไปข้างในนั้นเสียเลย ทว่าเธอก็ขัดคำสั่งของผู้เป็นบิดาไม่ได้ ป้าเฉิน...แม่บ้านกึ่งพี่เลี้ยงของเธอเข้ามาบอกเธอว่าบิดาเรียกพบ และเขาก็มีท่าทีหงุดหงิดอารมณ์ไม่ดีอยู่มากอยากให้เธอระวังตัว และอย่าทำอะไรขัดใจนายท่าน ซึ่งนั่นทำให้ลี่เซียนรู้สึกไม่สบายใจที่จะเข้าไปพบบิดาในตอนนี้
กระทั่งเห็นว่าเธอมาสายเกินกว่ากำหนดและถ้าเธอไม่เข้าไป เธออาจจะถูกบิดาตำหนิมากกว่าเดิมแน่ๆ ดังนั้นลี่เซียนจึงเคาะประตูส่งสัญญาณบอกผู้ที่อยู่ภายใน เมื่อได้รับอนุญาตหญิงสาวจึงค่อยๆ ก้าวเข้าไป
ลี่เซียนพาร่างเล็กบอบบางของเธอไปหยุดอยู่ตรงหน้านายใหญ่แห่งจูเชว่ กิริยาของเธอนุ่มนวลอ่อนโยน สมกับที่ได้ฉายาจากสื่อและคนในกลุ่มจูเชว่ว่า ‘นางฟ้า’
“อาป๊าเรียกหนูมามีอะไรเหรอคะ?” หญิงสาวถามผู้เป็นบิดาด้วยน้ำเสียงราบเรีย
