รวิสราถอนหายใจยาวอย่างเบื่อหน่าย หลังจากตกลงกับเทียนหลง มาตรการหลายอย่างระหว่าง ‘เจ้านาย’ กับ ‘ตัวประกัน’ ก็ถูกร่างขึ้น พร้อมกับ ‘พื้นที่’ ของเธอถูกจำกัดขอบเขตเพิ่มมากขึ้นเช่นกัน เห็นได้ชัดจากการที่ยามเช้าวันนี้ รวิสราถูกเจ้านายสูงสุดเจ้าของคฤหาสน์ตระกูลหลงบังคับให้มาร่วมโต๊ะอาหาร แม้จะรู้สึกขัดใจนิดหน่อยที่ต้องมาเจอคนที่ตนเองเพิ่งจะขัดแย้งทางความคิดกับเขาหยกๆ แต่เพราะขัดไม่ได้ เธอก็เลยใจจำต้องมา
และยิ่งขัดใจมากขึ้นเมื่อมาเจอหน้าผู้ร่วมโต๊ะที่เอาแต่ทำหน้านิ่งราวกับไม่เคยมีความรู้สึก ไม่ก็ทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้ไม่เคยมีอะไรที่ทำให้เขาพึงพอใจเลยสักอย่างเดียว
‘มนุษย์ทุกคนไม่มีใครเป็นคนดีหรอก’ พอเห็นหน้าเขาก็อดคิดถึงสิ่งที่เขาพูดเมื่อคืนไม่ได้ เธอแอบย่นจมูกใส่คนที่กำลังกางหนังสือพิมพ์ธุรกิจอ่านระหว่างจิบกาแฟ “มีแต่พวกเลวร้ายที่เสแสร้งเป็นคนดีเท่านั้นแหละ เหอะ เพราะคิดอย่างงี้ไง หน้านายถึงไ
