“คิดว่าสวยนักหรือไงถึงได้แต่งตัวแบบนี้” เสียงคุ้นเคยและคนที่เธอพยายามหลีกเลี่ยงดังขึ้นด้านหลัง มะปรางหันขวับไปมอง ก่อนจะถอยหนีแต่เขาตามมาดักหน้าเอาไว้
“จะไปไหนล่ะ” เขากวาดมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาบางอย่างที่เธออ่านไม่ออก แต่มันร้อนๆ หนาวๆ จนเธอต้องถอยหลังไปอีกหลายก้าว
“คุณชาร์ลมีอะไรจะใช้มะปรางเหรอคะ” เธอก้มหน้างุดไม่กล้าสบสายตาดุดันของเขา ถ้ารัชวินทร์เป็นเจ้าชายรูปงาม ชัชวินทร์ก็เหมือนซาตานร้าย บุคลิกดิบเถื่อน กวนอารมณ์ของเขาทำให้เธอนึกกลัว แต่ก็มีเสน่ห์ในตัวเองที่สาวๆ คนไหนย่อมไม่ปฏิเสธ ไม่แม้แต่เธอเอง... ที่เผลอหลงเสน่หาเขาเข้าให้
“แต่งตัวแบบนี้คิดว่าตัวเองสวยนักหรือไง ฉันเห็นมัมเอาแต่ชมเธอ ชี้ชวนให้ฉันมอง มันทุเรศลูกตาชะมัด นี่คิดจะแต่งตัวให้ดูสวยมายั่วฉันหรือไง แต่งยังไงเธอก็ไม่สวยขึ้นมาหรอก ยิ่งมองยิ่งแสลงตา” เขาเดินเข้าหา ผลักเธอจนกระเด็น ขัดใจชะมัดที่เห็นเธอแต่งตัวแบบนี้
