เธออ่อนหวาน อ่อนโยน และเรียบร้อย จะลุกจะนั่งก็ค่อยๆ ทำ ไม่รีบร้อน ยิ่งดูยิ่งเพลินตา เวลามองเธอทำอะไรสักอย่าง เหมือนตกอยู่ในภวังค์ เพราะทั้งเพลิน ทั้งมีความสุข จนอยากจะหยุดเวลาไว้ตรงนี้
คนโดนจ้องแม้จะสะท้านเขินอาย แต่ก็ต้องทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด แม้อีกคนจะเปลี่ยนจากการนั่งเป็นนอนเท้าคาง จ้องเธอเอาๆ เหมือนจะกลืนกินก็ตามที
“เสร็จแล้วเหรอครับนี่” เขาเอ่ยถาม หลุดจากภวังค์ความคิดเมื่อเห็นเธอทาวาสลีนที่เข็มอีกครั้ง และใช้คีมจับเข็มเพื่อรูดดอกไม้ลายแปลกตาที่เขาไม่คุ้นชินแต่สวยงามประณีตออกจากเข็มที่มีด้ายรองรับเอาไว้
“ยังต้องทำอุบะอีกค่ะ”
“แล้วนี่กระดาษอะไรครับ”
“กระดาษทรายค่ะ ใช้ขัดเข็มที่เป็นสนิมค่ะ เป็นอุปกรณ์ที่อยู่ด้วยกันค่ะ” เธออธิบายเสียงเรียบเรื่อยอ่อนหวาน แม้กระดาษทรายจะไม่ได้ใช้ แต่ก็เป็นอุปกรณ์ที่อยู่รวมกัน เมื่อต้องร้อยมาลัยก็นำมาวางด้วยกันเป็นนิจ
“อุบะทำยากไหมครับ แต่คงยา
