“แม่นั่นร้ายกาจ จะหนีไปก็ทิ้งระเบิดลูกใหญ่เอาไว้ให้แกกลายเป็นหมาบ้า” รัชวินทร์ยกมือขึ้นกุมขมับ เขาหมุนกายจะวิ่งไปยังห้องพักฟื้นของภรรยา แต่เธอนั่งอยู่บนรถเข็ญ ใบหน้านองไปทั้งน้ำตา มองเขาด้วยสายตาว่างเปล่า
“แก้ว... พี่” รัชวินทร์เข่าอ่อน เขาคุกเข่าลงตรงหน้าหญิงสาวอันเป็นที่รัก
“พี่ราร์ดคะ ไม่ต้องเสียใจไปหรอกค่ะ ลูกของเรา เขาคงไม่อยากมาเกิด ฮึกๆ ฮือๆๆ” แก้วกัลยากุมหน้าท้องร้องไห้สะอึกสะอื้น เธอเสียใจเรื่องแท้ง แต่พอรู้ความจริงว่าเธอท้องนอกมดลูก เธอก็ทำใจได้พอสมควร
“พี่ขอโทษ”
“ไม่ต้องร้องนะคะ พี่ราร์ดไม่ต้องรู้สึกผิดหรอก จริงๆ นะ” แก้วกัลยาประคองหน้าของเขาขึ้นมา ก่อนจะจุมพิตที่หน้าผากของเขาเป็นครั้งสุดท้าย
“แก้วให้อภัยพี่เหรอ ให้อภัยคนบ้าบออย่างพี่ใช่ไหม พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจ เรื่องลูก พี่...” เหมือนก้อนอะไรมาจุกอยู่ที่ลำคอ เขาเสียลูกไปเพราะเขาข่มขืนเธอ เขามันชั่วช้าที่สุด
“แก้วร
