บทที่ 6 รับเป็นลูกศิษย์ 2/2
866 คำ
ผอ. จะรู้หรือเปล่าว่ากำลังฝังลูกศิษย์ที่ผอ.ปั้นมาเองกับมือ ส่งเธอไปอยู่ในเงื้อมือเขาได้อย่างไร
“ระ...ระ...เริ่มงานเมื่อไหร่คะ” เธอยังคงติดอ่างไม่เลิกเมื่อรู้สึกว่า เหมือนตัวเองเป็นอ้อยกำลังเข้าสู่ปากช้างอย่างมาวินเพื่อเคี้ยวแล้วกลืนลงท้อง
“อีกเจ็ดวัน”
เธอยิ้มแหย ไม่คิดว่าจะไวปานวอกขนาดนี้ นี่กำลังหาทางอยู่เชียวว่าจบเฉพาะด้านแล้วจะศึกษางานวิจัยด้านไหนดี เธอไม่คิดไม่ฝันว่า ผอ. จะยัดเยียดแกมบังคับขนาดนี้
ไม่ไปก็ไม่ได้เมื่อก่อนหน้า เธอได้ทุนจากผอ. ไปศึกษาต่อต่างประเทศสองปีแล้วก็มาต่อที่โรงพยาบาลอีกสามปี รวมจบเฉพาะด้านได้ในอีกไม่ถึงเดือนข้างหน้า
แต่กำลังจะโดนเทส่งไปโรงพยาบาลที่เขาประจำการอยู่
ตายแน่!
“เป็นเกียรติมากครับที่จะได้สอนศิษย์รักของอาสะใภ้”
“ทำให้ดีล่ะอย่าให้ฉันผิดหวัง คนนี้ฉันหวังไว้มาก” นยนาขยิบตาส่งให้กับหลานชาย เป็นอันว่ารู้กันว่าอะไรเป็นอะไร แต่คนที่ไม่รู้อะไรเห็นจะเป็นเมริษาคนเดียวที่นั่งหน้าเจื่อนทานข้าวอย่างเงียบ ๆ
“ผมเอาของมาให้คุณด้วย” ขณะที่เธอกำลังซดน้ำแกง จู่ ๆ เขาก็พูดขึ้นทำเอาเธอสำลัก
แค่ก แค่ก แค่ก!!!
“คุณค่อย ๆ ทานสิ” เขาลุกเข้ามาหาลูบหลังพร้อมกับยกแก้มน้ำให้
ความอบอุ่นที่ฝ่ามือแผ่ซ่านที่กลางหลังของหญิงสาว ทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังพ่ายแพ้ต่อเขา เมื่อหันมองใบหน้าเจ้าเล่ห์ที่ยิ้มให้ เธอก็รู้สึกขุ่นเคือง
“คุณไม่น่าลำบาก”
“ไม่เลย ของเล็ก ๆ เบามากพกติดตัวได้ตลอด” เขาว่าพร้อมกับทำท่าจะเดินจากไป เธอรั้งแขนเขาไว้พร้อมกระซิบรอดไรฟัน
“ถ้าหยิบมันออกมาฉันฆ่าคุณแน่” พูดจบพร้อมแยกเขี้ยว
เขายกยิ้มอย่างเป็นต่อ ละนั่นคือสิ่งที่กำลังอยากได้พอดี
“ทานข้าวเสร็จคุยกันหน่อย หากไม่ผมจะเอาของไปคืนคุณในวันเริ่มงานในแผนกตอนกล่าวต้อนรับแพทย์คนใหม่”
“ก็ได้” เธอกระซิบ
เขากำลังบังคับเธอทางอ้อมให้ยอมเขาแต่โดยดี แต่ทว่าคนอย่างเธอมีเหรอจะยอมเชื่อฟังเขาง่าย ๆ หากไม่ใช่เรื่องงาน
เขายิ้มอย่างพอใจ นี่สิถึงจะถูกเธอต้องคุยกับเขาให้รู้เรื่องก่อน
หลังมื้ออาหารนยนาฝากให้ไปส่งเมริษาด้วยเพราะมันมืดแล้ว แม้เธอจะบอกว่ากลับได้ก็ไม่ยอม
“จะว่าอะไรก็ว่ามา”
“ไปนั่งคุยในรถ”
เขารู้ว่าเธอไม่ได้เอารถมา เดาไม่ผิดอาจจะพักใกล้ ๆ แล้วเขาก็อยากรู้ว่าเธอพักที่ไหนเช่นกัน
เมื่อขึ้นรถเธอก็รอฟังว่าเขาจะว่าอะไร แต่นอกจากจะไม่พูดแล้วยังโน้มใบหน้าเข้ามาหาแล้วก็ดึงเข็มขัดให้คาดอีกด้วย
“นี่คุณ...ฉันทำเองก็ได้”
“ก็คุณไม่ทำผมก็เลยต้องทำ”
“มีอะไรรีบ ๆ ว่ามาฉันไม่มีเวลามาฟังคุณมากหรอกนะ ต้องกลับไปเคลียร์งาน”
“พักที่ไหน” เขาไม่ตอบแต่เลือกถามที่พักของเธอ
เธอถอนหายใจ จนแล้วจนรอดเขาก็ยังไม่พูดธุระมาเสียที
“คอนโด XX” เธอบอกไปแล้วรถก็แล่นไปทันที แต่ทว่าจนถึงหน้าคอนโดก็ยังไม่พูดอะไร
“ถึงแล้วถ้าคุณไม่พูดฉันจะไป”
“อยู่กับใคร”
“คนเดียว” เธอตอบทันควัน แต่นึกได้ก็สายเสียแล้วเมื่อเห็นใบหน้าเจ้าเล่ห์ดูไม่ค่อยน่าไว้ใจของเขา
“แต่อนาคตอาจจะมีคนมาอยู่ด้วย” เธอพูดพร้อมกับปลดเข็มขัดออกจากช่องที่ล็อก แต่มือหนารั้งไว้ก่อน
“ถ้าคุณกล้าก็ลองดู”
“ทำไมต้องไม่กล้าด้วย” เธอมองเขาอย่างท้าทาย ในเมื่อจบกันแล้วจะมาวุ่นวายทำไม เธอไม่ได้เอาอะไรของเขามาสักหน่อย
“เอาเถอะ แล้วคุณจะค่อย ๆ รู้เองหลังจากนี้เตรียมใจไว้ให้ดี พี่วินรุกหนักแน่นอน”
ใบหน้าหล่อยิ้มร้ายไม่เหมือนมาดคุณหมอผู้เคร่งขรึมสนใจแต่เรื่องงานเลยสักนิด
“ระ...รุกอะไรของคุณไปเล่นหมากรุกโน้น แล้วชั้นในฉันล่ะ”
“ไม่ได้เอามา เก็บไว้ดม”
“อี๋...หมอโรคจิต หลอกฉันเหรอ”
“ไม่ใช่...รักต่างหาก”
หญิงสาวรู้สึกหูอื้อตาลาย เมื่อได้ยินคำนี้ออกจากปาก ‘เธอไม่ได้ฝันไปใช่ไหม นั่นใช่หมอมาวินจริง ๆ หรือเปล่า หรือใครใส่หน้ากากมา เธออยากกระชากหน้ากากนี้ออกจริง ๆ ’
เธอลงจากรถเขาแล้ว แต่ทำไมรู้สึกเหมือนหัวใจกำลังหายไป เขาทำอะไรกับเธออีก ทำให้เธอหวั่นไหวอีกทำไมกัน
“แข็งใจไว้เมย์ เธอจะยอมเจ็บแบบเก่าได้อย่างไร”
เมื่อเรียกสติตัวเองได้แล้ว เธอก็เดินขึ้นห้องไปสงบสติบนห้องต่อ
- ผู้เขียน
