เมริษาเดินกลับห้องทำงานไป เธอทำงานโดยไม่สนใจเขาอีก ปล่อยให้เรื่องเมื่อกี้เป็นเหมือนลมรำลำเพยที่พัดเอื่อยผ่านร่างไป
มาวินโกรธที่เธอมีอะไรไม่บอกเขา วันนี้เธอมีเข้าเวรดึก แต่คนที่ไม่มีเวรอย่างเขาก็ไม่กลับเช่นกัน
เมริษานั่งทำงานของตัวเองไป โดยไม่สนใจเขา เธอหยิบเอามาม่าที่พกมาจากบ้านมาใส่น้ำร้อนกินประทังหิวไปก่อน กลิ่นมาม่าโชยไปยังอีกคนที่ศึกษาเรื่องเคสต่าง ๆ ที่เข้ามาตอนนี้
ท้องของเขาร้องเช่นกัน แต่ตัวเองก็ไม่มีอาหาร ร่างสูงลุกขึ้นเดินผ่านเธอไปด้านนอก เพื่อหากาแฟดื่มสักแก้ว
เมริษามองเขาอย่างไม่เข้าใจ วันนี้ไม่มีเวรแล้วจะมานั่งทนหิวอยู่ทำไม
เธอไม่ใส่ใจเขาจนนั่งกินมาม่าต่อไปจนหมดแล้วหันไปสนใจกับการทำงานต่อ
ผ่านไปค่อนคืน เธอเริ่มง่วงจึงเข้าไปนอนที่โซฟาใกล้ ๆ เพื่อพักสายตาสักครู่ จนเมื่อเขากลับเข้ามาเธอก็ได้ยินเสียงที่เดินไปมาทั่วห้อง แล้วก็มาหยุดอยู่ตรงบริเวณที่เธอนอน
แรงยวบจากสปริง
