ท่ามกลางฝนที่เทกระหน่ำลงมาอย่างหนัก ลิตานั่งรอคิมหันต์กลับมาอยู่มุมหนึ่งของคอนโดมิเนียม เพราะไม่มีคีย์การ์ดเข้าห้องจึงต้องมานั่งรอ อันที่จริงวันนี้ขอคิมหันต์กลับไปนอนบ้าน แต่มีเรื่องสำคัญอยากคุยกับเขาจึงตัดสินใจมาหาที่นี่ พอมาถึงถามชายชุดดำที่เป็นลูกน้อง พวกเขาบอกว่าคิมหันต์ยังไม่กลับมา
เธอนั่งรอเขานานหลายชั่วโมงจนเริ่มเปิดปากหาวหวอดๆ ด้วยความง่วงเพราะตอนนี้เกือบเที่ยงคืนแล้ว คืนนี้เธอต้องเจอคิมหันต์ให้ได้ ตัดสินใจแล้วว่าจะพูดความในใจทุกอย่างออกมากับเขา หากเขาไม่ได้คิดตรงกัน…
เธอก็จะได้ไป ไปจากเขา
ไม่อยากเสียเวลาอีกแล้ว อย่างน้อยถ้าคิมหันต์ไม่ได้รักเธอ เธอก็จะได้ถอยออกมาจากความรู้สึกที่มีให้เขาเร็วๆ ยิ่งอยู่กับเขานานเท่าไร ความรู้สึกที่เธอมีให้เขายิ่งเพิ่มมากขึ้นจนกู่ไม่กลับ
‘แกแน่ใจนะว่าจะบอกเขาจริงๆ ไหนแกบอกว่านั่นคือกฎไง เมื่อไหร่ที่แกบอกเขาว่ารู้สึกยังไงด้วย เขาก็จะ…’
‘นั่นแหละคื
