ลิตาเฝ้าคิมหันต์ไม่ห่างไปไหน กุมมืออีกฝ่ายเอาไว้พร้อมกับนั่งมองคนตัวโตที่กำลังนอนไม่ได้สติบนเตียงผู้ป่วยผ่านม่านน้ำตา ทุกครั้งที่มองสภาพคิมหันต์ หัวใจมันพลอยปวดหนึบตามไปด้วยทุกครั้ง
‘เดี๋ยวถึงคอนโดแล้วไลน์บอกนะ’
ประโยคที่เขาพูดก่อนกลับ เชื่อหรือไม่ว่า เธอยังคงรอคอยข้อความพวกนั้นจากเขา พอเห็นว่าคิมหันต์ไม่ส่งมาเสียทีจึงเริ่มผล็อยหลับ ตื่นขึ้นมาอีกทีก็พบว่าเกิดเรื่องกับคิมหันต์เสียแล้ว
มือข้างนี้ ที่เขาใช้ลูบหัวเธอก่อนกลับ ยังจดจำสัมผัสนั้นได้ดี ไม่เคยคิดเหมือนกันว่าวันหนึ่งจะได้มานั่งเฝ้าคนใจร้าย ที่ในอดียเคยทำร้ายความรู้สึกเธอเอาไว้มาก
คนใจร้ายในวันนั้น คือคนที่อยู่ภายในใจ ในวันนี้
วินาทีที่หมอบอกว่าสมองเขาได้รับการกระทบกระเทือนอย่างหนัก ตอนนั้นในหัวเธอคิดดีไม่ได้เลย เธอกลัว กลัวว่าคิมหันต์จะความจำเสื่อม จำเธอไม่ได้ แม้ไม่รู้ว่ามันจะเกิดขึ้นหรือเปล่า แต่เธอก็คิดไปแล้ว
“ลิตารอเฮียคิม
