ภูธรกลับบ้านเอาเงินที่หามาได้ให้แม่ส่วนหนึ่งส่วนเขาก็เก็บเอาไว้ส่วนหนึ่งและไม่ลืมที่จะเก็บเงินเอาไว้ให้กับทิวเขา เขามองเงินในบัญชีที่มีครึ่งแสนแล้วเป็นความภูมิใจที่เขาหามาด้วยตัวเอง ส่วนเช็คใบนั้นเขาก็ไม่ได้เอาไปขึ้นเงิน เพราะไม่ต้องการเอาเงินนั้นจากธารมิกาคืนมา เงินส่วนนั้นมันเป็นส่วนที่ชดเชยความผิดของเขา
“หน้าเบิกบานเชียว ได้เจอทิวเขาหรือเปล่า”
“ครับเจอครู่หนึ่งแล้วก็รีบกลับเกรงใจธารครับ” เราไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวทิวเขาอันนี้รู้ดี แค่ได้เห็นว่าลูกชายมีความสุขคนเป็นพ่อก็ยิ้มได้แล้ว
“ดีแล้วล่ะ หนูธารจะได้ไม่อึดอัดใจ”
ภูธรพยักหน้าพลางคิดถึงเมื่อก่อนเวลาเธอเข้ามาหาอยู่ ใกล้ ๆ ตัวเองรู้สึกอึดอัด แต่คราวนี้เป็นเขาบ้างที่เข้าไปหาเธอแล้วเป็นตัวอึดอัดให้เธอ
โลกนี้ตลกสิ้นดี!
ธารมิกาต้องอยู่เขาใหญ่ไปจนถึงสิ้นปี เธอพยายามไม่คิดถึงภูธรและสอบถามกับธนาคารทุกวันแต่ว่าเงินสี่สิบล้านก็ไม่ออกจากบ
