เช้าวันต่อมา…
ดวงตากลมโตของร่างเล็กที่นอนอยู่ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาภายในห้องนอนหรูคุ้นเคยด้วยความงัวเงีย และเมื่อได้สติ ใบข้าวก็เหลือบตาขึ้นจ้องมองยังคนที่นอนอยู่ตรงหน้า โดยมีร่างเธอที่นอนซุกอยู่ในอ้อมกอดแกร่งของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เธอไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองเผลอหลับไปตั้งแต่ตอนไหน
“รีบไปดีกว่า” เรียวปากสีหวานขยับเอ่ยเมื่อนึกได้ว่านี่เป็นจังหวะที่ดีที่ควรที่จะรีบหนีออกไปจากที่นี่มากที่สุด ทว่าขณะที่ใบข้าวค่อย ๆ ขยับตัวหมายจะหลุดออกจากอ้อมกอดแกร่งเป็นอันดับแรก…
หมับ!
“อะ…อ๊ะ!” เสียงคนตัวเล็กร้องขึ้นด้วยความตกใจหลังจากถูกมือแกร่งของคนที่เธอคิดว่านอนหลับอยู่เคลื่อนเข้ามาดึงร่างเธอกลับไปยังที่เดิมภายในอ้อมแขนหนาของเขา
“จะไปไหน” คนที่นอนหลับตาอยู่ในตอนแรกลืมตาขึ้นมามองหน้าถามร่างบางโทนเสียงนิ่งเรียบตามนิสัยปกติของเขา
“ขะ…ข้าวจะกลับห้องค่ะ”
“แล้วไม่คิดจะบอกให้รู้เลยเหรอ”
“ทำไมต้องบอกพ
