พรึบ
ใช้เวลาไม่นาน ข้าวผัดหมูกับไข่เจียวกุ้งสับฝีมือใบข้าวก็ถูกนำมาวางลงยังบนโต๊ะอาหารหรู โดยที่คนตัวเล็กที่รู้สึกหิวโหยเป็นอย่างมากก็ไม่รีรอที่จะลงมือกินอาหารที่อยู่ตรงหน้า แต่เมื่อทานไปได้สองสามคำ
“พี่…ไม่ทานเหรอคะ” ใบข้าวเงยหน้าถามยังคนตัวสูงที่ยืนอยู่
“ไม่ล่ะ ยังไม่หิว”
“แล้วเมื่อกี้…”
“ก็บอกแล้วไง ว่าจะทำจีบเมีย” คำตอบจากริมฝีปากหนาทำเอาคนที่ได้ยินชะงักไปเล็กน้อย เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ก่อนใบข้าวเลือกที่จะไม่สนใจคนตัวสูงพร้อมกับนั่งกินอาหารที่อยู่ตรงหน้าไปด้วยความเอร็ดอร่อยในฝีมือตัวเอง ทว่าขณะที่กิน มือเล็กก็พยายามจับผมที่ยาวยุ่งเหยิงของตัวเองเอาไว้อยู่ตลอด กระทั่ง…
พรึบ
เสียงมือหนาของร่างสูงที่สังเกตเห็นเอื้อมเข้ามาจัดการรวบผมด้วยมือทั้งสองข้างของเขาไว้ด้านหลังบางด้วยความเบามือพลางนั่งลงยังเก้าอี้ที่ว่างอยู่ด้านข้างร่างเล็ก โดยใบข้าวที่รับรู้ถึงความใส่ใจอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยเห
