หกเดือนต่อมา…
“อุแว๊!~” เสียงเด็กน้อยที่กำลังถูกคนเป็นพ่ออุ้มอยู่นั้นร้องโวยวายงอแงด้วยความเอาแต่ใจชัดเจน โดยไคลน์ก็ยืนอุ้มลูกชายของตัวเองพาเดินวนอยู่ภายในบ้านหลังใหญ่ที่เขาตัดสินใจซื้อเป็นของขวัญวันคลอดให้กับภรรยาตัวเล็กของตัวเอง
“อุแว๊…”
“ไคเลอร์ เป็นอะไรไป” ไคลน์เอ่ยถามยังลูกชายที่เพิ่งคลอดออกมาได้ไม่นานขึ้น พร้อมกับอุ้มพาเดินไปมาอยู่อย่างนั้น ขณะที่ใบข้าวเองก็ค่อย ๆ ผละออกจากลูกสาวคนเล็กของตัวเอง
“คีริน หลับแล้วค่ะ เอาไคเลอร์มาค่ะ เดี๋ยวข้าวดูลูกเอง พี่ไปพักเถอะ” คุณแม่ยังสาวเอ่ยบอกยังสามีตัวสูงที่เป็นพ่อของเด็กแฝดชายหญิง ลูกของเขาและเธอ ทว่าไคลน์กลับส่ายหน้าตอบกลับไม่ยอมให้เด็กทารก
“เดี๋ยวพี่ช่วยดู”
“ดูอะไรคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ไคลน์ต้องไปทำงานแต่เช้านะ ไปนอนได้แล้ว ข้าวดูลูกได้ค่ะ”
“พี่ลาแล้ว”
“คะ?”
“พี่จะทำงานที่บ้านเอา พี่คุยกับตาแล้ว” คนตัวสูงบอกพร้อมกับอุ้มลูกชาย มือ
