“ผมจะพาคุณไปส่งนะลียา...คุณอยู่ที่ไหน บอกผมได้ไหม”
“อืม...ฉันสบายดีนะ...ไม่เมาๆๆๆ....ม่าย...ไม่เมา”
หล่อนตอบไม่ตรงคำถาม หนำซ้ำยังพูดวกไปวนมาจนไคโรต้องถอนหายใจยาว ๆ
“นี่เคยดื่มเหล้าหรือเปล่า ทำไมเมาเร็วอย่างนี้...เอาเถอะ...เดี๋ยวจะพาไปส่ง บอกทางผมมาก็แล้วกัน”
เขาตัดสินใจช้อนร่างนั้นเข้าไปวางบนเบาะข้างคนขับ ร่างสูงรีบกลับไปนั่งหลังพวงมาลัยแล้วสตาร์ทรถออกไป จะไปถึงไหนเขาเองก็ยังนึกไม่ออก พอหันมาถามก็เห็นลียานั่งบิดตัวไปมา กลิ่นวอดก้าจากลมหายใจของเธอผสมกลิ่นดอกไม้หอมเย็น คงเป็นกลิ่นน้ำหอมที่เธอใช้ประจำ มันเข้ากันได้ดีและเย้ายวนอย่างประหลาด ตลอดทางที่ขับรถไคโรก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองร่างอรชร เธอนอนกระสับกระส่าย อย่างน้อยก็คงยังเหลือสติอยู่บ้างล่ะน่า
“ลีย่า...พระเจ้า...บอกผมหน่อยสิว่าคุณจะไปไหน ผมก็มีที่ต้องรีบกลับไปเหมือนกันนะ”
“อืม...บอกแล้วไงว่าฉันไม่เมา...ไม่เม๊า...ไม่เมา...ทำไมต้องแพ
