“จะพาลูกหนีไปไหน” เสียงดังเข้มของอนาคินดังขึ้น เมื่อคริมากำลังจูงมือลูกสาวตัวน้อยเดินออกมาจากบ้าน หลังของเธอสะพายกระเป๋าเป้ใบใหญ่ ส่วนมืออีกข้างก็หิ้วกระเป๋าใบใหญ่อีกหนึ่งใบ อนาคินคิดไว้แล้วว่าคริมาต้องพาลูกหนีอย่างแน่นอน เขาก็เลยมาดักรอเธอที่หน้าบ้าน และเขาก็คิดไม่ผิด คริมากำลังจะพาลูกหนีไปจริงๆ
“ฉันก็จะพาลูกหนีไปจากที่นี่ยังไงล่ะ..หนีไปจากคนเลวๆ อย่างคุณที่มาแย่งลูกของฉันไป”
“คิดจะขัดคำสั่งศาลเหรอ?” ชายหนุ่มเลิกคิ้วถามออกไป
“ฉันไม่สนอะไรทั้งนั้น..ไม่มีใครมาสั่งฉันได้”
“อยากติดคุกงั้นสิ!” อนาคินเอ่ยเสียงแข็ง
“คิน..ตาว่าใจเย็นๆ กันก่อนดีกว่านะ ค่อยๆ พูดกัน ตอนนี้มันกลายเป็นเรื่องใหญ่ไปแล้ว” เสียงของพ่อเลี้ยงพัฒน์ธนาเอ่ยขึ้น ชายชรามาที่บ้านไม้บนเนินเขาพร้อมกับลูกสาวและลูกเขย รวมถึงหลานสาวคนโต ตอนนี้ทุกคนรับรู้เรื่องทั้งหมดแล้วและพากันมาที่นี่
“ผมคงใจเย็นไม่ได้หรอกครับคุณตา ครีมก
