หลังจากวันที่อนาคินพาตัวลูกสาวของเธอไป คริมาก็อยู่อย่างหมดอาลัยตายอยาก เธอเอาแต่ร้องไห้ ยามกินก็ไม่ได้กิน ยามนอนก็ไม่ได้นอน หญิงสาวร้องไห้ทั้งคืนทั้งวัน จนร่างกายเริ่มซูบผอม และไร้เรี่ยวแรง จนในที่สุด คริมาก็เป็นลมหมดสติไป พ่อเลี้ยงพัฒน์ธนาพาหญิงสาวไปส่งโรงพยาบาล หมอบอกว่าอาการของเธอนั้นหนักพอสมควร ทางด้านร่างกายไม่เท่าไหร่ แต่ทางด้านจิตใจนั้นหนักหนาสาหัสมาก พูดง่ายๆ ว่าสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่คือการตรอมใจ ด้วยการไม่กินข้าว กินน้ำ ร่างกายไม่ได้รับการพักผ่อน และสภาพจิตใจที่ย่ำแย่ ถ้าขืนยังปล่อยไว้แบบนี้ อีกไม่นาน เธอก็จะจากโลกนี้ไป
เปลือกตาหนักอึ้งค่อยๆ เปิดขึ้นเผยให้เห็นดวงตาที่ยังพร่ามัวและงุงงง คริมามองไปรอบๆ ห้อง ที่นี่โรงพยาบาล เธอเป็นอะไร? ทำไมถึงได้มาอยู่ที่นี่?
“นะ น้ำ อยากกินน้ำ” น้ำเสียงแหบแห้งพยายามเอ่ยออกมา จนพ่อเลี้ยงที่นั่งอยู่บนโซฟาได้ยินจึงรีบลุกขึ้นมา
“หนูครีมฟื้นแล้วเหร
