แต๊ก... แต๊ก... แต๊ก...
นิ้วเรียวเลื่อนปุ่มปิดเปิดโคมไฟกลับไปกลับมาซ้ำ ๆ ทำให้ไฟในห้องสว่างวาบและดับลงในจังหวะช้าเนิบ เช่นเดียวกับจังหวะการเต้นหัวใจของฉัน ที่มันกำลังทำงานอย่างเหนื่อยอ่อน ใต้ตาทั้งสองข้างบวมแดง ประกาศความเสียใจออกมาผ่านแววตาทั้งสองข้าง ฉันไม่รู้เลยว่าควรทำยังไงต่อกับเรื่องนี้ รู้แค่เพียงอยากฟังความจริงจากปากคนที่ฉันรัก แต่จนป่านนี้เขาก็ยังไม่กลับมา ไหนบอกว่าไปไม่นานไง จวนจะสามทุ่มอยู่แล้ว ทำไมต้องโกหกซ้ำ ๆ
ติ๊ง!
โทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ข้างตัวสั่นไหวเพราะมีข้อความเด้งเข้า ฉันหลุบตาต่ำลงไปมองอีกครั้ง แต่พบว่าเป็นข้อความของยัยออมสินเลยมองข้ามไป เพราะฉันไม่พร้อมคุยกับใครจริง ๆ และไม่อยากให้ใครรับรู้เรื่องนี้ด้วย ฉันไม่อยาก... ให้ใครมองเฮียไม่ดี ถึงเขาจะเลวกับฉันแค่ไหนก็ตาม
ติ๊ง!
ข้อความถูกส่งเข้ามาซ้ำอีกครั้งจนฉันต้องถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน ยอมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู แต่ก็
