ไม่รู้ว่าใครไปทำอะไรให้ท้องฟ้าโกรธหรือเปล่า ถึงได้พิโรธแล้วสาดเม็ดฝนกระหน่ำใส่ผืนดินหนักขนาดนี้ โชคดีที่ฉันพกร่มติดรถไปเรียนด้วย เลยไม่เป็นอุปสรรค แต่ทันทีที่กลับมาถึงห้อง ฉันก็เจออุปสรรคที่ใหญ่หลวงอย่างคาดไม่ถึง
“ซวยแล้วว!”
ฉันรีบทิ้งกระเป๋าแล้ววิ่งออกไปที่ระเบียง พบว่าตอนนี้ยัยนุ่มนิ่มกำลังพยายามปีนป่ายไปตามก้านใบไม้เพื่อหนีน้ำ เนื่องจากด้านบนมีรูขนาดเท่าหัวแม่มืออยู่สามรู เป็นเหตุให้น้ำสาดเข้าไปขังในกล่องใสได้
“ตายจริง!”
ฉันเริ่มลนลาน มองหาสิ่งที่พอจะช่วยให้ฉันนำพากล่องนั้นกลับเข้ามาในห้องได้ ไม่เช่นนั้นยัยนุ่มนิ่มได้จมน้ำตายแหง ๆ
ฉันเดินกลับเข้ามาในห้องอีกครั้งเพื่อหาเครื่องมือ แต่เนื่องจากกล่องใสมันไม่มีตัวจับเลย หากจะยกเข้ามา ฉันก็ต้องใช้มือยกเท่านั้น
“เอาวะ!”
คิดได้แบบนี้ก็รีบคว้าผ้าขึ้นมาถือ อย่างน้อยไม่ได้สัมผัสที่มือโดยตรงก็น่าจะรู้สึกกลัวน้อยลงอยู่บ้าง
“แกอย่ากระโดดขึ้น
