วฤทธิ์เผลอมองแพขนตางอนทั้งสองข้างอยู่นาน น่าแปลกที่เขาไม่ได้รู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่านที่ไม่ได้มีเซ็กส์กับเธออย่างที่เคยเป็น
แต่กลับรู้สึกอบอุ่น สงบและสบายใจกับการกอดเธอเอาไว้เฉยๆ แบบนี้มากกว่า แม้จะแอบจับนิดลูบหน่อยเพราะชินมือกับผิวนุ่มๆ ของเธอ แต่เขาก็ไม่ได้มีอารมณ์อื่นใดนอกเหนือไปจากนี้
“ดูเหมือนว่า...ฉันเบื่อที่จะชอบเธอแล้วล่ะกุ้ง”
เพราะว่าตอนนี้ความชอบมันกลายเป็น...
กริ๊ง...กริ๊ง...กริ๊ง...
เสียงโทรศัพท์ของวฤทธิ์ดังขึ้นก่อนที่เขาจะเคลิ้มหลับไป และเมื่อเขาหยิบขึ้นมาดูก็เห็นว่าเป็นเบอร์ของสุจิรานั่นเอง เขาจึงต้องลุกออกจากเตียงอย่างช้าๆ แล้วเดินไปคุยที่ระเบียงห้องแทน
(“ว่าไงครับคนสวย”)
(“พี่ฤทธิ์ถึงบ้านยังคะ”)
(“พี่ไม่ได้กลับบ้านหรอก พี่อยู่คอนโดน่ะ”)
(“อ้าวเหรอคะ นึกว่าพี่ฤทธิ์อยู่บ้านซะอีกค่ะ”)
(“ทำไมล่ะ”)
(“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เห็นพ่อเค้าชวนไปกินข้าวที่บ้านพี่ฤทธิ์เย็นนี้ ถ้าพี่
