ตอนที่ 5 คนใจดำ
1056 คำ
“ไม่ให้”
“ถ้าไม่ให้จะล้วงหาเอาเองแล้วนะ” เขาไม่พูดเปล่ากลับยื่นมาเหมือนจะล้วงกางเกงหนังที่เธอสวมอยู่จริงๆ
“ไอ้โรคจิต อยากได้นักก็เอาไปเลย!” เธอรีบยัดกุญแจรถใส่มือเขา ก่อนจะเดินไปฝั่งที่นั่งข้างคนขับ
“ก็แค่นี้แหละ ลีลาอยู่ได้” เขาปลดล็อกรถแล้วก้าวขึ้นไปนั่งโดยมีเธอก้าวตามเข้ามา
“แล้วรถนายล่ะ ไม่ได้เอามาหรือไงถึงต้องมาใช้รถคนอื่นเค้าน่ะ” เธอหันมาถามหลังจากเขาขับออกมาจากผับแล้ว
“วันนี้ไม่ได้เอามา ขี้เกียจขับน่ะเลยนั่งแท็กซี่มา เดี๋ยวไปส่งห้องด้วยนะ”
“ฝันไปเถอะย่ะ นั่งแท็กซี่กลับเองสิ”
“คนใจดำ” เขาหันมามองค้อน
“เพิ่งรู้เหรอ?” เธอยิ้มอย่างสะใจ
“รู้มานานแล้ว แต่ก็ไม่คิดว่าจะใจดำขนาดนี้ เฮ้อ...เวรกรรมของไอ้ฤทธิ์จริงจริ๊ง...อุตส่าห์ดีใจได้เจอเพื่อนแล้วก็ชวนมาเลี้ยงข้าว แต่เพื่อนกลับไม่มีน้ำใจจะไปส่งกลับห้องซะงั้น” เขาทำเป็นคร่ำครวญจนน่ารำคาญ
“บ่นเป็นสาวเลยนะยะ ไปส่งก็ได้ พอใจยัง”
เธอตัดรำคาญเพราะอยากให้เขาหุบปากเสียที แต่เธอลืมไปว่าคนอย่างวฤทธิ์มักจะสรรหาเรื่องมาคุยได้เสมอตามประสาคนเจ้าชู้ที่คารมเป็นต่อ แถมรูปร่างหน้าตาก็ไม่ได้เป็นรองใครทั้งนั้น
“อุ๊ย! จริงเหรอเนี่ย แหม...เกรงใจจังเลย”
“เหอะ หุบปากซะทีเถอะนายน่ะ พูดมากอยู่ได้น่ารำคาญชะมัดเลย”
“แล้วนึกยังไงมาเป็นนักร้องกลางคืน ปกติร้องอยู่ร้านไหนล่ะ”
“ไม่บอก”
“บอกหน่อยน่า”
“โอ๊ย...บอกให้หุบปากไงวะ จะถามเซ้าซี้อะไรนักหนาเนี่ย คนยิ่งปวดท้องอยู่”
“อ้าว หิวมากเหรอ”
“ไม่ได้หิว แต่ปวดท้องเมนมาเข้าใจมั้ย”
“มิน่าล่ะ ถึงได้ดุเป็นหมาพิตบูลขนาดนี้ แล้วมียากินมั้ย”
“ไม่มี เมนเพิ่งมาหลังลงเวทีนี่แหละ”
“เฮ้ย แล้วใส่ผ้าอนามัยปะเนี่ย ให้แวะเซเว่นรึเปล่า”
“ฉันใส่แล้ว พกติดตัวตลอดแหละช่วงใกล้เมนมาน่ะ”
“อ้อ งั้นเดี๋ยวกินข้าวอิ่มแล้วก็แวะซื้อยาละกันนะ ไม่รู้ร้านขายยาเปิดอยู่รึเปล่า”
“ไม่ต้องหรอก ที่ห้องมียาเดี๋ยวค่อยกลับไปกิน แล้วนี่นายจะพาไปกินข้าวต้มที่ไหน ทำไมยังไม่ถึงอีก”
“อีกแป๊บน่า ร้านข้าวต้มร้านเด็ดเลยนะ รับรองว่ากินแล้วจะติดใจ” เขาหันมายิ้มให้ แต่เธอกลับหลับตาลงเสียอย่างนั้น
เมื่อเห็นว่าเธอน่าจะไม่ค่อยสบายตัวจริงๆ เขาก็เลยไม่อยากกวนประสาทมนุษย์เมนอีก ชายหนุ่มเร่งความเร็วรถมากขึ้นไม่นานพวกเขาก็มาถึงร้านข้าวต้มร้านหนึ่งที่มีลูกค้าเต็มร้าน แต่ก็ยังพอจะหาที่นั่งว่างได้
แน่นอนว่าเมื่อเห็นสาวสวยเดินคู่มากับหนุ่มหล่อ ย่อมมีคนมากมายหันมามองอย่างสนใจ แต่คนที่ถูกมองกลับไม่ได้สนใจใครเลยสักนิด หลังจากหาที่นั่งได้แล้วเธอก็เอาแต่สั่งอาหารมาสี่ห้าอย่างเพราะรู้ว่าเขามีปัญญาจ่ายแน่นอน
“เป็นไง อร่อยสมคำร่ำลือมั้ย” เขาถามขึ้นหลังจากที่พวกเขานั่งกินอาหารจนเกือบหมดโต๊ะแล้ว
“อืม ก็พอใช้ได้” เธอตอบก่อนจะตักหมูกรอบขึ้นมาเคี้ยวตุ้ยๆอย่างไม่กลัวอ้วนเลยสักนิด
“แหม นี่ขนาดพอใช้ได้นะ เล่นสั่งข้าวต้มมาสามถ้วยกันเลยทีเดียว ถ้าอร่อยมากไม่สั่งมาเป็นกะละมังเลยเหรอครับเจ๊”
“ที่กินเยอะเพราะหิวหรอก”
“ไหนตอนแรกบอกไม่หิว”
กัญญาดาถึงกับเถียงไม่ออก เธอจึงได้ก้มหน้าก้มตากินต่อไปแบบไม่ห่วงสวยเลยสักนิด
“ค่อยๆ กินก็ได้ เดี๋ยวก็ติดคอตายกันพอดี”
“นายนั่นแหละรีบๆ กินหน่อย กว่าจะไปส่งนายที่ห้อง กว่าจะกลับห้องตัวเอง ไม่ตีสามนู่นเหรอไงกัน”
“งั้นก็ไม่ต้องไปส่งมั้ย แต่เธอต้องให้ฉันค้างด้วยนะ”
“ฝันไปเถอะย่ะ น้ำหน้าอย่างนายน่ะ อย่าหวังจะได้เห็นขาอ่อนฉันเลย”
“ทำไมล่ะ เธอไม่มีขาอ่อนให้มองเหรอ หรือว่ามีแต่ขาแข็งๆ ขนหน้าแข้งดกดำงี้”
“ไอ้ทุเรศ! หุบปากแล้วกินให้หมดเลย ไม่งั้นจะทิ้งไว้ที่ร้านให้นั่งแท็กซี่กลับคนเดียวซะเลย”
“ดุจริงแม่คุณ แต่ดุๆ แบบนี้แหละไอ้ฤทธิ์ช๊อบชอบ”
แทนที่จะกลัวคำขู่ของเธอแต่เขากลับนั่งยิ้มยียวนจนเธออยากจะต่อยหน้าหล่อๆ ของเพื่อนร่วมชั้นเรียนไปสักหมัด แต่เพราะเธอขี้เกียจขึ้นโรงพักตอนดึกก็เลยต้องปล่อยผ่านไปก่อน
หลังจากกินมื้อดึกอิ่มกันแล้ว เขาก็ขับรถเธอมุ่งหน้าไปยังคอนโดของหญิงสาว ซึ่งเขาและเพื่อนคนอื่นๆ เคยมาแล้วสองครั้งตอนที่นัดกันทำรายงาน ซึ่งก็อยู่ไม่ไกลจากคอนโดของเขานักเพราะอยู่ใกล้กับมหาวิทยาลัยเหมือนกัน
“ไหนบอกจะให้ไปส่ง ทำไมมาทางคอนโดฉันล่ะ” เธอหันมาถามอย่างสงสัย
“ยังไงฉันก็เป็นผู้ชาย ฉันไม่ปล่อยให้เธอขับรถกลับคนเดียวตอนดึกๆ หรอก เดี๋ยวฉันนั่งแท็กซี่กลับเอง”
“ถ้าคิดได้อย่างนั้นก็ไม่เห็นต้องชวนไปกินข้าวแต่แรก แยกย้ายกันกลับตั้งแต่ที่ผับก็ดีอยู่แล้ว”
“ถ้าแยกกันที่ผับก็ไม่ได้กินข้าวด้วยกันน่ะสิ”
ทั้งสองคนไม่ได้คุยอะไรกันอีกจนกระทั่งถึงคอนโดของเธอ จากนั้นเขาก็เรียกแท็กซี่กลับเองอย่างที่บอกเอาไว้จริงๆ แต่ก่อนกลับก็ยังไม่วายตั้งคำถามที่เธอไม่เข้าใจว่าเขาจะสนใจไปทำไมนักหนาหรือว่าเขาจะตามไปป่วนเธออีก
“พรุ่งนี้เธอจะไปร้องเพลงที่ไหน”
“ไม่บอก”
“ใจดำ”
นั่นคือคำสุดท้ายที่เขาคุยกับเธอ ซึ่งเธอก็ไม่คิดสนใจเลยสักนิดเพราะเธอมีสิทธิ์ที่จะไม่บอกเขาอยู่แล้ว
- ผู้เขียน
