เมื่อตัดสินใจได้แล้ว บัวบุษยาก็โทรไปแจ้งเจ้าหน้าที่ ก่อนที่เธอจะวางสายและตัดสินใจกลับบ้านด้วยความรู้สึกที่ตื้อและตีกันไปหมด เธอจะบอกมารดาว่ายังไง ในเมื่อเธอตัดสินใจเลิกกับอคินไปแล้ว ลูกที่กำลังจะเกิดมาก็กลายเป็นเด็กกำพร้า และไม่มีโอกาสได้เลือกชีวิตของตนเอง แค่คิดถึงตรงนี้ชีวิตของบัวบุษยาก็หนักอึ้งเหลือเกิน
“แม่จ๋า บัวจะทำยังไง บัวสงสารลูก” หลังจากที่ระบายความอัดอั้นตันใจอยู่พักใหญ่ และร้องไห้ออกมาภายใต้อ้อมกอดของนางเบญ บัวบุษยาก็เอ่ยถามมารดาออกมาเสียงเครือ
“ไม่ต้องทำยังไงหรอก พ่อของลูกอยู่ตรงนี้แล้ว จะต้องเครียดอะไรอีกล่ะ” อคินเอ่ยออกมาหลังจากที่แอบฟังเธอสารภาพกับมารดามาสักพัก
เริ่มแรกบัวบุษยาคิดว่าตนเองหูฝาด เธอยังไม่หันกลับไปมองแต่อย่างใด แต่พอมารดาส่งสายตาเชิงให้เธอหันกลับไปมอง เธอจึงหันกลับไปมองที่ต้นเสียง ชั่วเวลาเพียงวูบเดียวเท่านั้นที่หญิงสาวรู้สึกชาไปทั่วทั้งร่าง เธอเห็นชายคนที่
