“ถ้าจะเห่อมากขนาดนี้ ถ้าน้ำคาวปลาหมดแล้ว เราก็มาจัดอีกสักคนเลยมั้ยคะ” พิมพิชชาเอ่ยออกมาด้วยความหมั่นไส้ ถ้าเห่อขนาดนี้ก็ต้องมีอีกหลายคน คนที่เอ่ยออกไปน่ะแค่เอ่ยแขวะเขา แต่คนที่ได้ยินกลับคิดว่าเธอคิดเช่นนั้นจริงๆ
“ได้มั้ยล่ะ พิมท้องไหวใช่มั้ยครับ ถ้าท้องไหว พี่ก็ยินดีที่จะปั้นเจ้าตัวเล็กแบบหัวปีท้ายปีเลย” ภูชิตเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม แต่คนที่ได้ฟังถึงกับส่ายหน้าด้วยความระอา เธอประชดเขาเถอะ ต้องบอกว่าประชดจริงๆ แต่คนที่โดนประชดกลับอยากมีลูกจริงๆ ให้ตายเถอะ เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าภูชิตจะเห่อบุตรสาวได้ขนาดนี้ ภาพของภูชิตที่ดูนิ่งๆ ที่เธอเห็นเมื่อก่อน ตอนนี้มันถูกสลัดออกไปหมดแล้ว เหลือเพียงแค่คุณพ่อจอมมุ้งมิ้งที่พยายามจะคุยกับบุตรสาวอยู่ตลอดเวลา ซึ่งคนเป็นแม่ก็ได้แต่มองอยู่ห่างๆ แต่เพราะว่าเขาเดินไปเดินมานานพอสมควรแล้ว เธอก็เลยต้องเอ่ยทัดทานเขาออกไป แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สนเรื่องความเหนื่อยแต่อย่าง
