“ทำหน้ายังกะหมาหงอยแบบนั้น คุณแม่ท่านไม่เอายัยตัวเล็กไปไหนหรอกค่ะ ไม่ต้องเศร้าขนาดนั้น” พิมพิชชาเอ่ยออกมาด้วยความหมั่นไส้ เขาทำท่าทางราวกับว่าตนเองถูกพรากบุตรสาวออกไปจากอก ยังไงอย่างงั้นเลย แล้วคนที่พรากออกไป ก็ไม่ได้พรากออกไปไกลสักนิดเลย ก็เดินไปเดินมาอยู่ในห้องนั่นแหล่ะ คนอะไรเวอร์จริงๆ เวอร์ไม่มีที่สิ้นสุด ถ้าจะหวงแบบนี้ ใครจะเข้าใกล้ลูกสาวเขาได้ละ ทำแต่ละเรื่อง ทำให้เธอเซอร์ไพร์สตลอดเวลา ไม่มีความพอดีอะไรสักอย่างเลย
“ไม่ให้หงอยได้ยังไงล่ะ คิดถึงยัยตัวเล็กแล้วเนี่ย” ผู้เป็นสามีเอ่ยออกมาด้วยท่าทางหมดอาลัยตายอยาก ส่วนผู้เป็นภรรยาอย่างพิมพิชชาถึงกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เป็นอะไรมากหรือเปล่า ทำไมทำท่าทางแบบนี้ ลูกไม่ได้อยู่ไกลสักนิดเลย อยู่ตรงหน้านี่เอง เพียงแค่ไม่ได้อยู่ในอ้อมกอดของเขา อย่างที่เขาต้องการ มั่นต้องเวิ่นเว้อขนาดนั้นเลยหรือ เธอไม่เข้าใจเขาจริงๆ หนักหนาเหลือเกิน
“โอ๊ย เป็นเอ
