บอสครั่งรักพนักงาน🔞

พี่กับหนู

เช้าอันแสนจะสดใสของใครหลายๆคน แต่กับฉัน ไม่เลย แค่คิดแล้วก็ปวดใจที่ต้องมาเจอกับท่านประธาน

ถามว่าฉันรู้จักพี่โยธาไหม ก็บอกเลยว่ารู้จักแต่ไม่ได้สนิทอะไรเราแค่เลยพบเจอกันในรั่วมหาลัยเท่านั้น ใครจะไปคิดละว่าวันนึงต้องมาพบเจอกันในฐานะเจ้านายกับลูกน้อง แถมยังให้ไปเป็นผู้ช่วยเลขาของเขาอีก อึดอัดเป็นบ้า

ฉัน : เห้อออ เลิกคิดมากได้แล้วเนเน่

ฉันบอกตัวเองและนั้งตบหน้าตัวเองเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำและธุระส่วนตัวของตัวเอง หลังจากทำธุระของตัวเองเสร็จก็ต้องรีบไปทำงานเพราะหลังจากที่ดูนาฬิกาที่ข้อมือของตัวเองแล้วก็ตกใจเพราะเวลาไกล้จะแปดโมงแล้ว

ฉัน : ตายๆๆ วันแรกจะไปทำงานสายไม่ได้ด้วยสิ

ฉันถึงกับรีบวิ่งมาเพื่อจะเดินไปที่ป่ายรถเมย์สายประจำของตัวเอง แต่ที่ออกมาก็ต้องตกใจเล็กน้อยเพราะมีถุงขนมและนมที่มาห้อยน่าประตูรั่วของฉันและมีกระดาษเขียนว่า “ ของเนเน่ ” นั่นเลยทำให้ฉันสงสัยเล็กน้อยก่อนฉันจะเอามาลอดหว่างขาของตัวเอง หิวก็หิวแหละ แต่ปลอดภัยไว้ก่อนเผื่อมีคนคิดไม่ซื่อ หลังจากนั้นฉันก็เดินไปรอรถเมย์เพื่อไปทำงาน

โยธา : พี่สมครับ แวะร้านค้าลงไปซื้อขนมกับนมอะไรก็ได้มาให้หน่อยนะครับ สัก 2-3 อย่าง

สมชาย : ได้ครับ ท่านจะเอาอะไรเพิ่มอีกไหมครับ

โยธา : ไม่แล้วครับ

พี่สมชายคือคนขับรถที่บ้านของโยธาที่โยธานับถือเป็นพี่เป็นลุงอีกคน หลังจากพี่สมได้ขนมและนมมาให้ ก็ได้สั่งพี่สมให้ไปที่นึงเพื่อเอาขนมและนมไปห้อยที่รั่วของคนตัวเองและแอบมองอยู่ไกลๆ หลังจากที่แอบมองอยู่ไกลๆ โยธาได้ยิ้มมุมปากเล็กน้อยเพราะไม่คิดว่าคนตัวเองจะเอาขนมของเขาที่ซื้อมาให้ลอดหว่างขาตัวเอง โยธาค่อนข้างพอใจกับการกระทำของเธอมากๆ

หลังจากที่ฉันมาถึงบริษัทก็รีบเดินไปส่วนของห้องทำงานของท่านประธานซึ่งมีพี่นิดนั้งอยู่น่าห้องทำงานท่านประธานอยู่ก่อนแล้ว

พี่นิด : อ้าว น้องเน่มาเร็วเหมือนกันนะเนี้ยน

ฉัน : เกือบสายแล้วพี่ ดีนะออกมาทันรถเมย์พอดี555

พี่นิด : แล้วกินข้าวมายัง

ฉัน : อ่อ หนูมีขนมกับนมมาค่ะ พี่นิดมองและพยักหน้าเล็กน้อย

พี่นิด : โต๊ะของเน่ พนักงานไอทีพึ่งยกมา ลองเปิดคอมดูนะว่าใช้ได้ไหม

ฉัน : ค่ะพี่นิด

ฉันก็จัดโต๊ะแล้วก็เปิดคอมเช็คคอมตามที่พี่นิดบอก จนถึงเวลาเข้างานที่ต้องทำงานจริงๆ

พี่นิด : พี่วานเอาเอกสารไปส่งฝ่ายเอกสารชั้นสองให้ทีนะ แจ้งว่าเอกสารท่านประธาน ข้าศึกบุกพี่จะไม่ไหวละ รีบไปนะ

ฉัน : ได้ค่ะ

ฉันที่ได้รับหน้าที่ก็ต้องรีบไปที่ลิฟต์เพื่อมารอลงไปชั้นสอง พอลิฟต์เปิดออก ฉันถึงกับตกใจเล็กน้อยและทำตัวไม่ถูกเพราะในลิฟต์มีท่านประธานยืนอยู่แล้ว และเดินมาก่อนจะมองหน้าฉันด้วยสายตาที่คาดเดาไม่ได้

โยธา : ขนมกับนมอร่อยไหม

ฉัน : คะ

โยธายิ้มมุมปากเล็กน้อยและยืนเอามือล้วงกระเป๋า

โยธา : ผมแค่ถามว่าขนมกับนมอร่อยไหม เห็นนั้งทานที่โต๊ะ

ฉัน : อ่อออ อร่อยค่ะ

โยธา : กินเยอะๆละ คุณดูผอมลงไปเยอะ

ฉันมองหน้าท่านประธานอย่างสงสัย ก่อนที่ฉันจะหลบสายตาของเขา พอลิฟต์มาฉันเลยรีบเข้าลิฟต์ก็กดลงไปชั้นสอง

ฉัน : เห้อออ จะบ้าตาย ทำไมเขาชอบมองด้วยสายตาแบบนั้นอยู่เรื่อยเลย

หลังจากที่ท่านประธานเดินมาเพื่อเข้าห้องทำงาน

โยธา : คุณนิดมีเอกสารสำคัญอะไรต้องเซ็นส์ไหม

พี่นิด : อ่อมีค่ะ อีกสักครู่นะคะ ให้น้องเน่ลงไปยื่นเอกสารให้อยู่ค่ะ

โยธาพยักหน้าเล็กน้อย

โยธา : งั้นให้คุณเขมิกาเอามาให้ผมในห้อง

พี่นิด : ได้ค่ะ

ผมพูดคุยกับคุณนิดที่เป็นเลขาน่าห้องของผมเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าห้องทำงานไป

พี่นิด : อ้าว มาพอดีเลย เดียวน้องเน่เอาเอกสารไปให้ท่านประธานหน่อยนะ ท่านรออยู่ข้างใน

ฉัน : เอ่ออ พี่นิดเอาไปให้เองไม่ได้หรอคะ หนูไม่กล้าอ่ะ

พี่นิด : ไปเถอะ ท่านสั่งให้เราเป็นคนเอาเข้าไปเอง

ฉัน : หนูหรอคะ ท่านเป็นคนบอกเองหรอคะ

พี่นิด : ใช่สิ เอาไปให้ท่านได้แล้ว เดียวท่านบ่นนะ

พี่นิดพูดเสร็จก็รีบเดินมาผลักหลังของฉันให้เดินเข้าไปห้องของท่านประธาน ฉันที่ได้แต่มองหน้าพี่นิดและส่ายหน้าไปเบาๆ ก่อนจะถอนหายใจอยู่น่าห้องพักใหญ่และรวบรวมความกล้าของตัวเดินไปเคาะประตูน่าห้อง

ก๊อกก๊อกก๊อก

ฉันผลักประตูเข้าไปทำให้เห็นท่านประธานนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานอยู่ก่อนแล้ว

ฉัน : ขออนุญาตค่ะท่าน พอดีมีเอกสารสำคัญต้องการให้ท่านประธานเซ็นค่ะ

โยธา : ได้สิ แล้ววันนี้ผมมีนัดอะไรสำคัญไหม

ฉัน : เอ่ออ เหมือนได้ยินพี่นิดแจ้งว่าท่านประธานต้องไปทานข้าวกับท่านประสิทธิ์ที่ห้องอาหารญี่ปุ่นในห้างของเราค่ะ หนูไม่แน่ใจว่าเวลากี่โมง

โยธา : อืม เดียวช่วยไปชงกาแฟให้พี่ทีนะ

หลังจากท่านประธานแทนตัวเองว่าพี่ ฉันก็มองหน้าท่านประธานแต่ท่านประธานที่มองหน้าฉันก่อนแล้วฉันถึงกับต้องหลบสายตาอย่างรวดเร็ว

ฉัน : เอ่ออ ปกติหนูไม่ดื่มกาแฟ ท่านประธานดื่มแบบไหนหรอคะ

โยธา : แบบไหนก็ได้ หนูชงมาเถอะ พี่ทานได้หมดแหละ

หลังจากที่เขาพูดเสร็จก็ยิ้มที่มุมปากแล้วค่อยๆยื่นใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาเข้ามาหาฉันแล้วมากระซิบที่ข้างหูของฉันว่า

โยธา : แทนตัวเองว่าหนูเพราะดีนะ พี่ชอบ

หลังจากที่เขาพูดเสร๊จก็ยิ้มออกมา นั่นเป็นครั้งแรกเลยก็ได้ที่เห็นเขายิ้มให้ฉันแบบนั้น ฉันที่เห็นเขาเซ็นส์เอกสารเสร็จแล้วฉันก็รีบรับเอกสารในมือของเขาก็รีบวิ่งออกจากห้องมา พี่นิดที่หันมามองอย่างตกใจเพราะฉันผลักประตูออกมาค่อนข้างแรง

พี่นิด : ท่านดุมาหรอ

ฉัน : อ่อ เปล่าค่ะ หนูแค่ตื่นเต้นอ่ะ

พี่นิด : 55555 อย่างงี้แหละ ครั้งแรก

ฉัน : พี่นิดคะ ท่านบอกให้ชงกาแฟแล้วเอาไปให้เขาด้วย ปกติท่านเขาดื่มแบบไหนหรอคะ

พี่นิด : อ่ออ กาแฟซองอ่ะ ซองเดียวจบ จะมีเขียนไว้อยู่ว่าของท่านประธานเท่านั้น แกเป็นคนง่ายๆ

ฉัน : อ่อ งั้นหนูไปชงให้ท่านประธานก่อนนะคะ

พี่นิดยิ้มให้ฉันและเดินไปทำงานของเขาต่อ

ฉันที่ชงกาแฟเสร็จก็เดินเอาไปให้ท่านประธาน แต่ไม่ได้พูดคุยอะไรกันเพราะท่านประธานคุยโทรศัพท์อยู่ก่อนที่ฉันจะเดินเข้าไป เขาแค่ยิ้มให้ฉันเล็กน้อยฉันเลยเดินออกมา

ตัดมาตอนเย็นเลิกงาน

ฉันที่ออกมายืนรอรถเมย์อยู่แล้ว ก็มีรถคันสีดำ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเป็นรถของท่านประธาน หลังจากนั้นกระจกรถก็ลดลงทำให้เห็นท่านประธาน

โยธา : ขึ้นรถสิ เดียวพี่ไปส่ง

ฉัน : ไม่ดีกว่าค่ะ เดียวหนูกลับเองดีกว่า

โยธา : พี่ไม่ชอบพูดซ้ำ

ฉันที่มองไปรอบๆป้ายรถเมย์เพราะกลัวว่าจะมีคนเห็น

โยธา : ขึ้นรถ!!

ฉัน : ค่ะๆ

ฉันรีบเปิดประตูรถและขึ้นรถให้เร็วที่สุดเพราะกลัวคนจะเอาไปพูดไม่ดี

โยธา : พี่หิว

ฉัน : หนูไม่หิวค่ะ

โยธา : แต่พี่หิว และหิวมากๆ ไปทานข้าวกันก่อนนะแล้วเดียวพี่ส่ง

ฉัน : ท่านประธานหิวก็ไปทานข้าวที่บ้านสิค่ะ

โยธา : เรียก “ พี่ ” เรียกฉันว่าพี่เวลาเราอยู่ด้วยกันสองคน

ฉัน : เอ่ออ ค่ะพี่โยธา

พอโยธาได้ยินคนตัวเล็กแทนตัวเขาว่าพี่ก็ยิ้มออกมาอย่างพอใจมากๆ