บอสครั่งรักพนักงาน🔞

อยากปกป้อง

เมื่อฉันนั้งรถมากับพี่โยธาเรื่อยๆ ก็ถึงร้านอาหารที่เขาบอกว่าชอบมากินประจำ นั้นคือร้านประจำของฉันที่ชอบมากินกับเพื่อนๆของฉันตอนสมัยเรียนมหาลัย มันเป็นร้านตามสั่งทั่วๆไป ใครจะไปรู้ว่าเขาก็ชอบมากินร้านแบบนี้เหมือนกัน พอเขาจอดรถเสร็จเลยหันไปมองหน้าของเขาเล็กน้อย

โยธา : พี่รู้ว่านี่ร้านประจำของเรา แต่พี่ก็ชอบเหมือนกัน

ฉัน : พี่รู้ได้ใงว่าเน่ชอบมากินร้านนี้

โยธา : ไม่รู้สิ พี่ชอบแม่ค้ามั้ง55555

เขาหัวเราะออกมาอย่างพอใจ จะบ้าชอบแม่ค้านี่นะ เขาคิดอะไรอยู่เนี้ย

โยธา : เลิกคิดเองเออเองได้แล้ว นิสัยแบบนี้ไม่เลิกเลยนะ ลงไปได้แล้ว พี่หิวข้าว หรือจะให้พี่กินอย่างอื่นแทน

ฉันมองหน้าเขาและรีบลงรถอย่างเร็ว อกอีแป้นจะแตกเพราะไม่เคยเห็นมุมแบบนี้ของเขา เมื่อฉันลงรถมาฉันเลยเดินเข้าไปในร้านเพื่อเดินไปนั้งที่โต๊ะและสั่งอาหาร

ป้า : เอ้า ไม่เจอนานเลย โตเป็นสาวขึ้นเลยนะเนี้ย เราก็หล่อขึ้นเยอะเลย เป็นแฟนกันหรอมาด้วยกันแบบนี้

ป้า หรือ ป้าเจี๊ยบ เป็นเจ้าของร้านตามสั่งที่ฉันมากินบ่อยๆพวกเพื่อนและฉันค่อนข้างที่จะสนิทกับป้ามากๆเพราะร้านป้าแก เป็นร้านเดียวที่เปิดในตอนนั้น บางวันคนเยอะมากๆพวกเพื่อนๆและฉันก็มาช่วยแกทำบ้าง เสริฟบ้าง รับออเดอร์บ้าง เลยให้ทำสนิทกัน

ฉัน : ป้า เขาเป็นเจ้านายหนู

ป้า : อ้าว ใครจะไปรู้ละ เห็นตอนนั้นพ่อหนุ่มชอบแอบมองเราบ่อยๆนึกว่าได้เป็นแฟนกันแล้ว

ฉัน : พอเลยป้า หนูเอาข้าวผัดกุ้ง แล้วพี่เอาอะไรหรอ

โยธา : เอาเหมือนหนูแล้วกัน

ฉันมองหน้าพี่โยธาเล็กน้อยก่อนจะสั่งป้าว่าเอาข้าวผัดสองที่ ป้าได้รับออเดอร์ก็เดินไปทำข้าวตามที่ได้รับมา

โยธา : ยังชอบกินเหมือนเดิมเลยเนอะ สั่งเป็นอยู่อย่างเดียว

ฉัน : นี่พี่รู้หรอว่าเน่ชอบกินข้าวผัด

โยธา : รู้สิ เวลาพี่สนใจอะไรมากๆพี่ก็สังเกตุตลอดแหละ

ฉัน : พี่เป็นโรคจิตหรอคะ

โยธา : แค่กับเราแหละ หลังพูดเสร็จพี่โยธาก็ยื่นมือมาลูบหัวฉันอย่างหมั่นไส้

ฉันกรอกตามองบนก่อนที่ป้าจะเอาข้าวผัดมาเสริฟ ฉันและเขาก็กินไปไม่ได้พูดคุยอะไรกันมาก ดูทรงแล้วที่บอกว่าหิวคงจะหิวจริงๆ หลังจากที่เขาและฉันกินข้าวเสร็จพี่โยเป็นคนจ่ายค่าข้าวให้ฉัน ทั้งๆที่ฉันปฏิเสธแล้วแต่เขาก็ไม่ฟังฉันเลยฉันเลยให้เขาจ่ายค่าข้าวส่วนตัวฉันก็เดินออกมารอข้างหน้าร้าน แต่ก็นะร้านแบบนี้ใช่ว่าคนที่บริษัทจะไม่รู้จัก พี่บีเป็นพี่ที่บริษัทแต่ทำตำแหน่งอะไรฉันไม่แน่ใจ แต่ที่รู้ๆเขาเห็นว่าฉันมากับท่านประธานบริษัทแน่ๆ ฉันเลยเลือกที่จะหลบสายตาที่เขามองมา ไม่ชอบเอาเลยสายตาแบบนั้น สายตาที่คิดไปแล้วว่าฉันต้องเป็นเด็กท่านประธาน พอพี่โยชำระค่าอาหารเสร็จก็เดินมาขึ้นรถกลับบ้าน ฉันที่นั้งเงียบมาตลอดทางเพราะคิดว่าพรุ่งนี้ต้องมีเรื่องของฉันพูดคุยกันสนุกที่ทำงาน

โยธา : เป็นอะไรหรือป่าว เห็นนั้งเงียบมาตลอดทาง

ฉัน : อ่อ ป่าวค่ะ แค่รู้สึกว่าง่วงค่ะ

โยธา : หึ กินอิ่มแล้งก็ง่วงเลย

ฉัน : ก็ยังไม่ได้จะนอนสักหน่อย ชิ

ฉันทำท่างอนนิดหน่อยที่เขาแซวฉันแบบนั้น แต่เขาคงไม่สำนึกแถมยังหัวเราะชอบใจ

โยธา : พี่ก็ยังไม่ได้ว่าอะไรหนิ

บริษัทพาราไดซ์ จำกัด

วันนี้ฉันค่อนข้างที่จะมาทำงานเร็วกว่าปกติ เพราะเมื่อวานหลังจากพี่โยมาส่งฉันเสร็จเขาก็กลับไปส่วนฉันก็ตั้งใจว่าก็งีบแปปนึงแล้วค่อยตื่นมาอาบน้ำ แต่ใครจะไปคิดว่าจะหลับยาวจนถึงเช้า ฉันเลยตื่นเร็วกว่าปกติและมาทำงานเลย

ระหว่างการทำงานของวันนี้ก็ไม่มีอะไรมากเท่าไร พี่นิดให้แค่ไปส่งเอกสารตามแผนกต่างๆ ตอนนี้ก็เหลือแค่แผนกการเงินที่สุดท้าย ฉันเลยขอแวะเข้าห้องน้ำเสียก่อน

" จริงป่ะมึง ที่เขาบอกว่าผู้ช่วยของพี่นิดเป็นเด็กท่านประธานอ่ะ

" แล้วมึงว่ามันแปลกป่ะละ

" แปลกยังใงว่ะ

" มาสมัครบัญชีไม่ใช่หรอที่กูได้ยินมาอ่ะ แล้วทำไมได้ไปเป็นผู้ช่วยพี่นิด ทั้งๆที่ตำแหน่งของพี่นิดก็ทำคนเดียวมาตลอด

" ท่านประธานอาจจะให้มาช่วยใงแบบงานพี่นิดเยอะ เลยรับมาแบ่งเบาพี่นิด

" กูว่าไม่นะ มีคนบอกว่าเมื่อวานเห็นนางขึ้นรถไปกับท่าน แถมมีคนไปเจอว่าไปกินข้าวด้วยกันอีก

" จริงป่ะ เชื่อได้หรือป่าว

" เชื่อได้ดิ มีคนเห็นหลายคน พูดแบบเดียวกันเป๊ะ

" เห็นนางเงียบๆไม่คิดว่าจะแรดเงียบ

" ก็คงใช้เต้าไต่แบบที่เขาว่าแหละ ไม่งั้นท่านประธานจะสนใจหรอ

" ชั่งมันเถอะ ไปยังอ่ะ หิวข้าวละ

" เอออ ไปสิ

ฉันที่ได้ยินทุกอย่างแล้วก็คิดว่าทำไมเรื่องของฉันมันถึงไปไกลได้ขนาดนี้ เรื่องของคนสองคนแต่มีคนที่สามคนสี่เอามาพูดเสียๆหายๆ เห่อออ เหนื่อยจริง ฉันนั้งทำใจอยู่แปปนึงก็ออกมาล้างมือ แต่มีบุคคลที่สามเดินเข้ามาพร้อมมองหน้าฉันที่ไม่พอใจมากๆ นั้นคือพี่พลอย

พลอย : ใช้ท่าไหนละ ท่านประธานถึงติดอกติดใจขนาดนั้น หึ แต่บอกไว้ก่อนนะว่า เขา เป็น ของ ฉัน แกหรือใครหน้าไหนก็ห้ามยุ่ง

ฉัน : หนูไม่เคยคิดจะแย่งของใครนะคะ

พลอย : ก็ดีที่คิดได้ เพราะถ้าแกยังจะแย่งเขาไปจากฉัน แกได้โดนฉันแน่ แล้วก็จำไว้ด้วยละว่า “ฉันชื่อพลอย” เวลาเจอหน้าเขาจะได้นึกชื่อเมียเขาได้

พอพี่พลอยพูดเสร็จก็เดินออกไปและทิ้งประโยคว่าเขาเป็นเมียท่านประธาน ถามว่าทำไมฉันไม่เถียงเขาไป เอาตรงๆป่ะ ฉันไม่อยากมีปัญหากับใคร แล้วฉันก็เป็นคนไม่สู้คนเท่าไร เวลามีปัญหาหรือมีคนมาหาเรื่องฉันก็จะมีใบเฟิร์นและเกวที่ค่อยมาช่วยตลอด

หลังจากฉันออกจากห้องน้ำเอาเอกสารไปส่งแผนกการเงินเรียบร้อย ฉันก็กลับมาทำงานที่ค้างไว้ ดีหน่อยที่วันนี้ท่านประธานไม่เข้าบริษัทฉันเลยไม่ต้องหลบหน้าเขา แต่ต้องมาคอยหลบสายตาของพนักงานแทนนี้สิ อึดอันจะบ้า เมื่อไรจะเลิกงานสักที

คอนโดใจกลางเมือง

กล้า : แหม่ ไม่เจอกันตั้งนาน มึงทำหน้าให้มันดีๆหน่อยดิไอโย

ทู : เออ งานทำวันไหนก็ได้ป่ะวะ นานๆเพื่อนนัดเจอ

เนม : หรืออดเจอหน้าใครบ้างคน

โยธา : พูดเหี้ยไร ไรสาระชิบหาย

ทู : ได้ข่าวว่ามึงรับเด็กมึงมาทำงานด้วยหนิ

กล้า : จริงป่ะ ทำไมกูไม่รู้เรื่อง

โยธา : เมื่อไรพวกมึงจะเลิกยุ่งเรื่องของกูว่ะ

เนม: ยากว่ะเพื่อน มึงก็รู้ว่าพวกกูใส่ใจเรื่องของมึงขนาดไหน แอบมองมาตั้งแต่เขาอยู่ปีสองแต่เสือกปล่อยไปเฉยๆ โง่ชิบหาย

โยธา : ก็ตอนนั้นกูยังไม่พร้อม มึงก็รู้ตอนนั้นกูยังมีพลอยอยู่

ทู : แล้วไง มึงไม่ได้คบกันหนิ อีกอย่างพลอยมันเป็นคนตามตื๊อมึงเอง

โยธา : กูไม่อยากให้พลอยมันไปทำอะไรน้อง

เนม : แล้วตอนนี้มึงพร้อม ?

ผมมองหน้าไอเนมเล็กน้อยก่อนจะหันหน้าไปมองอย่างอื่นแทน

เนม : อีกอย่างมึงกับพลอยก็ยังไม่ได้กันหนิ ไม่ได้เป็นผัวเมียแบบที่พลอยมันพูดสักหน่อย กลัวเหี้ยไรหนักหนา แค่ผู้หญิงคนเดียว มันคงไม่เกินความสามารถของมึงหรอกมั่ง

กล้า : แต่ตอนนี้พลอยก็ทำงานอยู่บริษัทมึงไม่ใช่หรอ

โยธา : อืม

ทู : เชรดดด รถไฟชนกันว่ะ555555

เนม : กูว่าพลอยมันคงไม่จบง่ายๆแน่ เคยวางยาจะล่อมึงมาแล้วหนิ แล้วถ้าวันนึงพลอยมันรู้ว่ามึงเก็บเด็กไว้ไกล้ๆ จบไม่สวยแน่นอน

โยธา : กูไม่ยอมหรอก กูเคยปล่อยมันมาแล้วครั้งนึง แต่ถ้ารอบนี้มีปัญหากับของคนของกู กูไม่คงปล่อยไปเฉยๆ

กล้า : อีเหี้ย คิดแล้วโครตหมั่นไส้เลยว่ะ ผู้หญิงอะไรว่ะ ใช้วิธีสกปรกจะจับมึงทำผัว ดีนะพวกกูไปช่วยมึงทันอ่ะ ไม่งั้นมึงได้เมียไปละ

ทู : เออ ถ้าพลอยมันเป็นผู้ชายนะ กูต่อยมันไปละ

โยธา : ขอบใจพวกมึงมากที่วันนั้นมาช่วยกูทัน

เนม : จริงๆวันนั้นพวกกูต้องขอบคุณพวกน้องเน่มากกว่า ที่ช่วยมึงไว้ ถ้าเพื่อนน้องเขาไม่เห็นว่าพลอยใส่ยาแล้วลากมึงไปห้องข้างบนของผับ พวกกูก็ช่วยไม่ทันหรอก

ผมได้ยินก็ตกใจนิดหน่อยถ้าไอเนมไม่เล่าให้ฟังว่าเพื่อนของเนเน่มาช่วยผมไว้ ผมก็คงจะเสียตัวให้กับพลอยผู้หญิงที่ตามตื๊อผมมาตลอด 4 ปี ทำไมผมถึงกลัวว่าพลอยจะไปทำอะไรเนเน่เพราะว่าเวลามีผู้หญิงคนอื่นมาสนใจผมตั้งใจจะเข้ามาจีบหรือคุยงาน พลอยจะค่อยกันท่าผมกับผู้หญิงคนนั้นๆตลอดและชอบอ้างว่าผมเป็นแฟนกับพลอย แต่ผมก็เฉยๆมาตลอดเพราะคิดว่าก็ดีเหมือนกันที่คอยกันผู้หญิงออกให้ ตอนนั้นผมไม่ค่อยสนใจเรื่องความรักเท่าไร ก็เลยปล่อยเลยตามเลยมาตลอด แต่ใครจะไปรู่ว่าลับหลังพลอยมันไปตามตบตามตีจนผู้หญิงพวกนั้นต้องขอลาออกไปเอง นั้นเลยทำให้ผมไม่กล้าจะเดินหน้าจีบเนเน่จริงจังสักที เพราะกลัวว่าน้องจะเป็นอันตราย