โยธายกแขนกอดอก พิงขอบประตูห้องครัว มองเธอที่กำลังล้างจานหลังจากที่เขาและเธอพึ่งทานอาหารเสร็จ
“พี่ว่าพี่จะไม่ให้เธอกลับไปทำงานแล้วนะ อยู่บ้านเป็นแม่บ้านของพี่ดีกว่า ส่วนเรื่องเงินเดือนพี่ให้เหมือนเดิม แค่มาทำหน้าที่เมียให้พี่”
เนเน่หันขวับ “เมียอะไรของพี่ ใครเป็นเมียพี่กันเล่า”
“ก็เธอไง เมียพี่ จำไม่ได้หรอ หรือต้องให้พี่ทวนความจำอีกรอบว่าเธอเป็นเมียพี่ด้วยท่าไหน…” เขาโน้มหน้าเข้าใกล้ เลิกคิ้วยียวน
“นี่ หยุดเลยนะ! มามงมาเมียอะไร พี่กับฉันยังไม่ได้เป็นอะไรกัน อีกอย่าง…พี่ไม่เคยขอฉันเป็นแฟนด้วยซ้ำ”
โยธายิ้มบาง “พี่รีบไปหน่อย ข้ามขั้นไปเลย ถ้างั้น…” เขาขยับเข้ามาใกล้กว่าเดิม “เป็นแฟนกันนะ”
“ไม่อ่ะ ฉันไม่อยากเป็นแฟนพี่”
“ทำไม เป็นเมียพี่มันไม่ดีตรงไหน หรือเธอมีคนใหม่?”
“พี่โยธาาา~ พูดอะไรเนี่ย!” เธอปั้นหน้าเขิน ๆ “จะขอผู้หญิงเป็นแฟน ก็เอาให้มันโรแมนติกหน่อยสิ ขอแบบนี้ แก่ชะมัดเลย!”
โยธา
