รักร้อนวิศวะ(ตัว)ร้าย

Rrrr.! "พัสดุคุณจัดส่งสำเร็จแล้ว ขอบคุณที่ใช้บริการ....." เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์เข้ามา ทำให้มิ้นต์ หรือ มทิรา ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก่อนจะยิ้มน้อยๆด้วยความดีใจ ร่างบางที่อยู่ในชุดเสื้อและกระโปรงนักศึกษาตัวใหญ่ ใส่แว่น หัวฟู นั่งหน้าเสมอเวลาเรียนด้วยความตั้งใจอย่างแก่กล้า เธอเป็นที่จดจำได้ของอาจารย์ แต่ไม่ใช่กับเพื่อนร่วมคณะ 'พัสดุ' ชิ้นสำคัญที่เธอรอมานาน เพราะสั่งจากต่างประเทศข้ามน้ำข้ามทะเลมาตั้งไกล เธอลุ้นแทบแย่กลัวมันจะมาไม่ถึง เพราะเธอ'จำเป็น' ต้องใช้มันทำงานจริงๆ และที่สำคัญ เพิ่งเคยลองสั่งของแบบนั้นครั้งแรก มันก็ต้องตื่นเต้นเป็นธรรมดา "เป็นอะไร ไอ้มินต์ ดูโทรศัพท์แล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไปได้ เดี๋ยวนี้แกแอบมีแฟนเหรอ" พลอยพราว เพื่อนสนิทเพียงหนึ่งเดียวของเธอ ที่มีบุคลิกภายนอกเหมือนกันแทบทุกประการ จนคนในคณะแทบจะแยกสองคนนี้ไม่ออก เนื่องจากไม่ค่อยสุงสิงกับใคร พูดน้อย เรียบร้อย ไม่มีปากเสียง และที่สำคัญคือ ใส่แว่นเหมือนกันทั้งสองคน "บะ บ้า..ฉันแค่ดีใจนะ แกงไตปลาแห้งที่ฉันสั่ง มันมาส่งแล้วที่หอ คิดถึงบ้านจะแย่ อยากกินอะไรหรอยๆ" มทิราพูดหยอกเพื่อนสาว แต่อีกนัยหนึ่งคือ เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ "เออ พอแกพูด อยากชิมเหมือนกัน ถ้ายังไงเอามาแบ่งบ้างนะ ฉันก็อยากกินอะไรหรอยๆ" พลอยพราวตอบกลับพร้อมอมยิ้มน้อยๆเหมือนกัน ก่อนที่ทั้งคู่จะสงบปากสงบคำ เพราะตอนนี้อาจารย์ที่กำลังสอนอยู่หน้าห้อง กำลังเหลือบตามามองเป็นเชิงสัญลักษณ์ว่า เสียงคิกคักของทั้งคู่ เริ่มจะรบกวนบรรยากาศการเรียนในห้อง นั่นทำให้สาวเนิร์ดสองคนกลับเข้าสู่เนื้อหาบทเรียนทันที แม้ว่ามันจะชวนง่วงนอนมากแค่ไหนก็ตาม "อู้ววววว.. คลิปใหม่น้องคาปูชิโน่โว้ยยย น้องเขาไลฟ์โพสต์ในโอลี่แฟนเมื่ออาทิตย์ก่อน เด็ดสัX" เสียงโวยวายอย่างตื่นเต้นของกลุ่มเพื่อน ทำให้ 'เงิน'ที่กำลังสูบบุหรี่อยู่ ปรายตามามองนิดหน่อยคล้ายจะรำคาญ 'เซฟ' กับ 'บลู' ที่เขาลงความเห็นความ พวกมันเหมือนเด็กเห่อหมอX ที่ทำท่าตื่นเต้นกับคลิปสาวเซ็กซี่ในโอลี่แฟน ทั้งที่ตอนนี้ก็มีเกลื่อนกลาด อยากดูไซส์ไหน สูง ต่ำ ดำ ขาว มีหมดแล้วตอนนี้ "รำคาญไอ้เหี้X จะตะโกนหาพ่อง แค่คลิปโป๊มั้ยว่ะ" เงินสบถเบาๆ ตามประสาผู้ชายห่ามๆ คนรอบข้างก็ไม่ได้ตกใจ เพราะพวกเขาเรียนวิศวะโยธา 90 เปอร์เซ็นของคณะนี้มีแต่ผู้ชาย สันดานเดียวกัน ก็เลยไม่ได้เป็นที่แปลกประหลาดแต่อย่างใด "ครับ คุณเงินผู้ประเสริฐ พวกกูไม่ได้มีสาวสวยมาเสริฟถึงปากเหมือนมึงนี้นา ความสุขก็หาได้จากการเปย์น้องๆในโอลี่แฟนเนี่ยแหละ แต่กูจะบอกให้ น้องคาปูชิโน่ เด็ดจริงๆ นม อก เอว ถึงไม่เห็นหน้ากูก็มั่นใจว่าน่าเXด 100 เปอร์เซ็น" ปากมันก็พูดไป แต่ตายังจ้องน้องคาปูอะไรนั่นไม่เลิก หืม! แต่ใบหน้าหล่อเหลาต้องขมวดคิ้วเข้าหากันเบาๆ เพราะไม่เห็นเธอจะโป๊ ขนาดนั้นเลย แค่เสื้อยืด กางเกงวอร์มขาสั้น แต่อาจจะสั้นมากจนเห็นกลีบแคมทั้งสองข้างอย่างชัดเจนไปหน่อย ก็ดูเหมือนสาวที่สามารถหาดูในแอพโซเซียลทั่วไป เพราะสาวๆส่วนใหญ่ก็มักเรียกยอดวิว ยอดเรตติ้งจากการแต่งตัวแบบนี้ทั้งนั้น นี้อาจจะดูเรียบร้อยไปด้วยซ้ำ "ธรรมดามั้ยว่ะ แค่นี้ลงโอลี่แฟน มีคนโดเนทด้วยเหรอ" เซฟมองยิ้มๆ ไหนบอกไม่สนใจ แต่ดูแล้วเก็บรายละเอียดเนี่ยนะ "ธรรมดาที่ไหน มึงดูดีๆ ดูนมที่อยู่ใต้เสื้อยืดตัวเล็กนั่น ดูมือเล็กๆนั่น ถ้าเกิดว่าจับลูกชายกูมันจะสู้มือขนาดไหน ดูเอวน้องเขา ดูก้ม แล้วดูแคมสิว่ะ หึ๊ยยยย กูอยากกระแทกให้เอวหัก" ไม่พูดเปล่า ไอ้บลูยังทำหน้าหมั่นเขี้ยว ราวกับจะกระแทกสาวในโทรศัพท์จริงๆ "โห แล้วมึงดูจังหวะการร่อน ดูดเด้งๆ กูอยากจะฟาดสักป๊าปจริงๆ ตีตูดให้แดงรอยมือ แล้วกระแทกจนร้องขอชีวิต ฮ่าๆๆๆ" "มึงขาดของ" เงินดูท่ากระเหี้ยนหือรือของเพื่อนแล้วเลิกคิ้วถาม "เออ กูขาด ขาดมานานแล้ว แค่ดูน้องคาปูร่อน คXยกูแข็งแล้วเนี่ย" เซฟพูดทีเล่นทีจริง จนบลูหลุดหัวเราะไม่ได้ ต่างจากเงินที่มองอย่ารำคาญ มันตอแหลเถอะว่าขาดของ เพราะมันว่าแต่เขาว่าชอบมีสาวมาประเคนถึงที่ พวกมันก็ไม่ต่างกันหรอก แต่เพียงแต่เขา เป็นคนชอบกินเงียบๆ ไม่กระโตกกระตากแค่นั้นเอง น้ำแตXแล้วแยกทาง ไม่นิยมสานต่อความสัมพันธ์กับใคร เงินอัดบุหรี่เข้าปอดเฮือกสุดท้าย ก่อนจะใช้เท้าขยี้ เป็นจังหวะเดียวกับสาวสวยดีกรีดาวนิเทศเดินลงมาจากตึกเรียนพอดี ต่างคนต่างมองตากัน เป็นอันว่าเข้าใจ "กูกลับหอก่อนนะ เจอกันตอนค่ำที่คลับXXX" "อ้าว ไอ้เงิน ทำไมรีบนักล่ะโว้ย วันนี้กูไม่พารถมาด้วย กะว่าจะขอติดรถกลับหน่อย" เซฟตะโกนถามก่อนที่จะพึมพำกับตัวเอง ส่วนบลูที่รู้อยู่แล้ว ส่ายหน้าเบาๆ "มันรีบสิ นัดยิ้มกับดาวนิเทศ มึงกลับกับกูก็ได้ กูสงเคราะห์ให้" "ขอบใจว่ะ ถุ้ย! ใช้คำว่าสงเคราะห์กับเพื่อนเลยเหรอครับ คุณบลู" ทันทีที่เลิกเรียนมทิราขอตัวแยกจากพลอยพราวทันที เพราะเธอรีบกลับห้อง ไปรับพัสดุที่รอคอยมานานหลายวันด้วยความตื่นเต้น มันจะเป็นยังไง จะตรงปกรึเปล่า เพราะราคามันไม่ใช่น้อยๆเลยทีเดียว ต่อชุดก็ตกเกือบพัน แต่เธอมั่นใจว่าที่ตกลงทุนไป คุ้มค่ากับการนำมาต่อยอดแน่นอน รอยยิ้มค่อยๆเลือนหายไปบนใบหน้า มะ ไม่มี! ใบหน้าที่อยู่ใต้กรอบแว่นขนาดใหญ่เหมือนนกฮูก เริ่มขมวดคิ้วเข้ากัน ก่อนที่จะรีบเปิดโทรศัพท์ เข้าแอพพลิเคชั่นที่เธอสั่งของไว้อย่างลนลาน อย่านะ เธอไม่ชอบความผิดพลาดแบบนี้เลย ทำไมอะไรซวยๆ ต้องเกิดแต่กับกูว่ะเนี่ย "พัสดุคุณจัดส่งสำเร็จแล้ว ขอบคุณที่ใช้บริการ....." ก็จัดส่งเรียบร้อยแล้วนิ แล้วมันอยู่ที่ไหน ทำไมเธอไม่เห็นของเธอล่ะ มือเรียวเล็กลองกดโทรศัพท์โทรหาขนส่งตามเบอร์ที่เขามีไว้ใน แอพลิเคชั่น "ฮัลโหลครับ" ปลายสาวตอบรับแต่เสียงที่ตอบกลับมา ค่อนข้างจะดังเนื่องจากมีเสียงลมตีโต้มาเป็นระยะ เขาคงขับรถส่งของอยู่แน่เลย "เอ่อ พี่ค่ะ พัสดุของมทิรา XXX ที่สั่งมาลงที่หอพักXXX ไม่ทราบว่าพี่มาส่งไว้รึยังค่ะ พอดีในแอพมันขึ้นว่าจัดส่งสำเร็จแล้ว แต่พอหนูมาดู มันไม่มีของนะคะ" "มทิรา หอพักXXX พี่ส่งไปแล้วนะ ใส่ไว้ในล็อกเกอร์ของหอพักนั่นแหละ น้องลองดูดีๆ พี่ขับรถส่งของอยู่ แค่นี้ก่อนนะ" ตรู๊ด... ตรู๊ด... แล้วเขาก็วางสายไป ทำให้ตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกหัวร้อนแล้ว โว๊ะ! ของสำคัญที่อุตส่าห์สั่ง รอมาตั้งนาน เกือบสามอาทิตย์ ดันหายไปไหนก็ไม่รู้ ถ้าเขาวางไว้ในล็อกเกอร์มันก็ต้องมีสิ แต่นี้มันหายไปไหนกันล่ะ เฮ้อ... ทางออกสุดท้าย คือต้องไปถาม ป้าเร เจ้าของหอพักสุดเฮี๊ยบที่ใครๆต่างก็กลัว ไม่อยากยุ่ง คิดได้ดังนั้น ร่างบางก็สาวเท้าไปที่ห้องพักผู้ดูแลทันที สูดลมหายใจลึกๆ ก่อนที่จะตัดสินใจผลักเข้าไปทำหน้าใจดีสู้เสือ