EP.4 โดดเรียนเหงื่อท่วม
1036 คำ
ลุยยย!
เมื่อเห็นเหตุการณ์ตรงหน้ามีหรือที่เหล่าเพื่อนรักจะไม่ช่วยเหลือ วิ่งกรูไปรุมกระทืบอย่างเต็มตีนกระทั่งหมูปิ้งที่คาคอกระเด็นหลุดออกมา
ร้านสัก หาญทยานศึก
"น..หนูกราบขอโทษพี่ด้วยนะคะ" ฉันรีบยกมือขอโทษขอโพยในตอนนี้เหลืออยู่กันแค่สามคนคือตัวฉันพี่ล่ำและก็เพื่อนพี่ล่ำ
"เธอเป็นบ้าอะไรเด็กนี่!"
"หนูไม่รู้นี่คะ..ตอนหมุนสงสัยจะวงสวิงแขนเยอะไปหน่อย"
"สวิงหน้า!"
มือหนายกขึ้นค้างทำท่าจะตบเพื่อนสนิทจึงรีบคว้าเอาไว้ก่อนจะพูดพลางหัวเราะออกมา
"ไอ้หาญ! ไอ้สัสนี่เด็กนะเว้ย เด็กผู้หญิงด้วย ฮ่าๆ"
"แล้วกูถามหน่อยไอ้สอง"
"ว่า.."
"มีอะไรแค้นเคืองส่วนตัวกูหรือเปล่าวะ"
"เปล่าาา" [เสียงสูงเสียดฟ้า]
"เห็นมึงกระทืบเน้นที่ปากอย่างเดียวเลยนะ!"
"กูตกใจไง ฮ่าๆ"
สภาพใบหน้าของหาญยับเยินอีกทั้งมีเลือดออกจมูกและหางตา
"นี่หน้ากูม่วงเพราะจุกหมูติดคอหรือส้นตีนประทับวะ มันช้ำไปหมด" ผมรีบหยิบกระจกส่องมองใบหน้าอันหล่อเหลาที่ตอนนี้ยับฉิบหาย
"คิก อึก"
"เป็นไร..มีอะไรติดคอไหมจะช่วยกระทืบเอาออกให้" ยัยเด็กเนตรนารีก็หัวเราะคิกคักใหญ่ "เดี๋ยวเถอะ!"
"แต่ยังไงก็ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยอุดหนุนหมูปิ้งหนู"
"ไม่น่าช่วยแม่ง"
"ถ้าอย่างนั้นหนูขอตัวกลับก่อนใกล้จะสี่ทุ่มแล้ว"
เด็กหญิงลุกพร้อมกับยกตะกร้าเปล่าเดินออกจากร้าน หาญจึงยืนขึ้นแล้วตะโกนไล่หลัง
"มีชื่อร้านยัง..หมูปิ้งมรณะ แดกวันนี้อิ่มตีนยันชาติหน้าไหม! แม่งเอ้ย"
ทนไม่ไหวจึงยืนด่าทั้งเจ็บทั้งระบมไปหมดทั้งตัวก่อนที่ผมจะหันมองไอ้สองที่หัวเราะจนตัวโยกเหมือนคนบ้า
"ฮ่าๆ"
"หัวเราะหาพ่องมึงเหรอไอ้สัส!"
เช้าวันต่อมา
"มีอีกกูรู้! มึงไปขายหมูปิ้งแทบทุกวันจะไม่มีเงินเก็บให้กูยืมเลยหรือไง" กิฟท์รื้อค้นห้องน้องสาวกระจุยกระจาย
"หนูก็ต้องเก็บซื้อของและเอาไว้ใช้จ่ายหมุนหมูปิ้งเสียบขายต่อไปสิ พี่ยืมแล้วไม่เห็นเคยจะได้คืน"
"อีเนตร!กูเป็นพี่มึงนะ"
"รู้แล้ว"
"อีนี่"
หลังจากฉันพูดเถียง พี่กิฟท์ก็หาออมสินที่ซ่อนไว้จนเจอแล้วก็ควักเงินออกไปจนหมดเลย คงจะไปซื้อชุดเสื้อผ้าเพื่อออกไปเที่ยวอีก
"เฮ้อออ! เหลือร้อยกว่าบาท อุตส่าห์สะสมเอาไว้จะซื้อของที่อยากได้ ทำยังไงดี"
หลายวันผ่านไป ก็เปิดเรียนชั้นมัธยมศึกษาภาคเรียนที่สองโรงเรียนถิ่นอำเภอ
"ปีหน้าจะเรียนต่อสายวิทย์คณิตด้วยกันไหม"
"ไม่รู้สิแล้วชมพูจะเรียนอะไร"
"ก็นั่นน่ะสิถึงมารอถามเนตรไง"
"ไม่รู้เหมือนกัน.."
ฉันตอบกลับเพื่อนสนิทซึ่งเป็นเพื่อนคนเดียวตั้งแต่อนุบาลชื่อว่า ชมพู ผู้มีรอยยิ้มหวานนิสัยใจคอค่อนข้างจะห้าวหาญพ่อขายผ้าม่านแม่ขายหวยอยู่ในตลาดใหญ่
"วันนี้บ่ายโมงคุณครูมีประชุมกับ ผอ. เราโดดเรียนกันไหม" ชมพูกระซิบถามไถ่ "เหมือนตอนนั้นไงพอถึงเวลาค่อยกลับบ้าน"
"ไม่เอาหรอกกลัวคุณครูจับได้"
"เนตรเรียนเก่งจะตายถึงจะโดนจับได้ก็ไม่โดนว่าหรอกนะ นะ นะ"
แม้จะมีนิสัยใจคอที่เข้มแข็งแต่เนตรมิงค์มักจะใจอ่อนกับคนรอบข้างเสมอ เธอจำยอมตามใจเพื่อนโดยที่กระโดดข้ามกำแพงรั้วหนีเรียน
กระตึ๊ก
"ใส่กระโปรงโดดไม่ถนัดเลยเนาะ" เสียงเจื้อยแจ้วที่เดินเรียบประตูรั้วเมื่อออกมาได้ "เราไปร้านเกมกันดีไหมเนตร"
"ตามใจสิ"
"งั้นไปซื้อไอศกรีมก่อนดีกว่าจากนั้นเราก็ค่อยไปเล่นเกมกันเพื่อฆ่าเวลาแล้วกลับบ้าน"
ชมพูเดินแกว่งแขนอย่างสนุกสนาน และนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ชมพูพาเนตรมิงค์โดดเรียน
ร้านเกม
"ว้า รู้อย่างนี้เอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนก็ดี"
เด็กหญิงสวมใส่ชุดเนตรนารีจึงไม่สามารถเข้าไปเล่นเกมหรือทำอะไรต่างๆ ได้สะดวกเนื่องจากเป็นเวลาราชการ
"แล้วจะทำยังไงดีกลับไปเรียนไหม.." ที่เอ่ยถามเนื่องจากว่าช่วงนี้จะมีสารวัตรนักเรียนอยู่ทั่ว
"ไม่เอาหรอก ไหนๆ ก็ออกมาแล้วไปห้างสรรพสินค้ากันดีกว่า"
"หลังตึกซอกนั่นน่ะเหรอ.."
เป็นห้างเล็กที่เปิดอยู่หลังร้านมากมายรวมตัวกัน ก็เป็นแถบเดียวกับร้านพี่ล่ำนั่นแหละ
หนึ่งชั่วโมงต่อมา
ตึก ตึก ตึก
"บอกแล้วไงว่าช่วงนี้จะมีเหล่าสารวัตรนักเรียนคอยติดตามเด็กดื้อที่โดดเรียนออกมา"
"เนตรอย่าเพิ่งด่าเราได้ไหมรีบหาที่ซ่อนก่อน"
"ซ่อนที่ไหนกลางวันแสกๆ แบบนี้"
"ช่วยคิดหน่อยสิ"
"เอาไงก็เอาวะ!"
ในเมื่อไร้ซึ่งทางเลือกเด็กหญิงกำลังเล่นคีบตุ๊กตาสารวัตรนักเรียนก็เป่านกหวีดไล่จนทำให้ฉันกับชมพูหนีตายวิ่งทะลุออกมาด้านหลังลานกว้างแต่ก็ยังถูกวิ่งตามจนไม่มีทางเลือก
ร้านสัก หาญทยานศึก
"แน่ใจนะครับว่าไม่เห็นเป็นเด็กนักเรียนผู้หญิงตัวสูงประมาณนี้ อีกคนนึงจะเตี้ยหน่อย ใส่ชุดเนตรนารีเห็นแวบๆ " สารวัตรนักเรียนเดินถามตามร้านที่เปิดอยู่
"ไม่รู้สิครับผมไปเข้าห้องน้ำมาแต่ในร้านก็ไม่เห็นใครนะ"
"ถ้าเจอช่วยแจ้งด้วยนะครับเด็กพวกนี้ดื้อนักต้องจัดส่งโรงเรียนพร้อมกับเรียกผู้ปกครอง"
"ครับ"
ผมเกาหัวยังงงอยู่เพราะเมื่อกี้ไปเข้าห้องน้ำและมัวเล่นไอจีส่องสาวพอเดินออกมาก็ไม่เจอใคร
"อิอิ รอดแล้ว"
"เนตรเก่งที่สุดเลย"
"เชื่อมือเนตรมิงค์สิ"
หยึ๋ยยยย!
ชมพูตกใจจนสบถขึ้นมาอีกทั้งตัวสั่นไหว เมื่อสายตาดุร้ายของใครบางคนที่โน้มตัวลงจดจ้อง เด็กหญิงทั้งคู่ที่หลบซ่อนข้างใต้ที่มีผ้าคลุมไว้อยู่ข้างเตียงเพื่อเตรียมสัก
"ยัยเนตรนารี!"
- ผู้เขียน
