กว้าง…จำต้องอ้าค้างด้วยความตกตะลึงกับร่างสูงใหญ่ที่นั่งกอดอก หันหลังอยู่บนเก้าอี้หนังสีดำ ไหล่กว้างนั้นดูสง่าแม้มองจากด้านหลัง เจ้าของห้องกำลังทอดสายตามองลงไปจากชั้น 12 ของห้องทำงาน นั่งรออยู่อย่างเงียบๆ
“สวัสดีครับ”
เจ้าของห้องหมุนเก้าอี้กลับมาช้าๆ พร้อมกับกล่าวคำทักทายด้วยน้ำเสียงซึ่งกังวานของมันสามารถสะกดให้คนฟังเคลิบเคลิ้มได้ง่ายๆ อย่างน้อยก็เจ็แป๊ดคนนึงละ
“อุ๊ยแม่เจ้า!!!…เอ่อ ถ้าเดาไม่ผิดก็คงเป็นคุณเฟอร์นานโด” เจ๊แป๊ดจีบนิ้วทาบอก หัวใจเต้นระทึก
แม้ทำการบ้านมาอย่างดี เคยติดตามข่าวคราวของเขาจากข่าวสังคมบ้าง หากไม่คิดว่าตัวจริงของเฟอร์นานโด จะหล่อเหลาถึงเพียงนี้
“ใช่ครับ…ผมเฟอร์นานโด” ดวงตาสีนิลคมประกาย หน้าผากกว้างลึกและกว้าง ตรงกลางหยักเป็นรูปหัวใจ ใบหน้าหล่อเหลามีรอยยิ้มน้อยๆประดับเอาไว้ที่ริมฝีปาก เส้นขนคิ้วสีดำระยับเรียงแนวแน่นอยู่เหนือสันคิ้วสูง ส่งให้กรอบตาเว้าลึกได้รูป สันจม
