ใบหน้าละม้ายคล้ายกับเธอเหลือเกิน แต่อีกฝ่ายตัวใหญ่กว่าเด็กตัวเล็กๆ อย่างที่เธอรำลึกถึง
อารีแอนน่าเหงื่อผุดพรายทั่วใบหน้าเมื่อเหตุการณ์ทั้งหมดที่เธอมองเห็นคล้ายหนังที่ฉายเป็นเวลานาน เด็กหญิงตัวน้อยวัยห้าขวบได้ย้ายเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์หลังใหญ่ที่งดงาม เธอได้รับการดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดี เธอเติบโตขึ้นมาท่ามกลางความรักของพี่ชายและผู้มีพระคุณ
แล้วใบหน้าของเด็กสาวคนนั้นก็ค่อยๆ หันมายิ้มให้เธอ อารีแอนน่าผวาลุกขึ้นจากที่นอนด้วยเหงื่อโซมกาย เธอจำได้แล้ว จำได้แล้วว่าเด็กสาวคนนั้นคือตัวเธอเอง ร่างอ่อนแรงเดินไปหยุดยืนอยู่หน้ากระจก ลมหายใจยังหอบเหนื่อยสะท้อนขึ้นลงจนทรวงอกกระเพื่อมไหว
“พี่ซันโดร” น้ำเสียงแผ่วเครือค่อยๆ เปล่งออกมาจากริมฝีปากอิ่ม ใบหน้าสวยซีดเผือดไร้สีเลือด หัวใจแทบหยุดเต้น ร่างอวบทรุดลงกองกับพื้นหมดเรี่ยวหมดแรงคล้ายวิญญาณออกจากร่าง พร้อมกับหยาดน้ำตารินไหลอาบแก้มนวลไม่ขาดสาย
เธอจำได้แล
