“แอนนาเคยไปเที่ยวแล้ว จำไม่ได้เหรอ” นิโคโล่เอ่ยถามอย่างเอ็นดู
“แอนนาเคยไปมาแล้วเหรอคะ” เธอทำท่าคิด ขมวดคิ้วยุ่ง ริกคาโด้เห็นแล้วทำท่าจะปราม แต่น้องชายชิงพูดเสียก่อน
“ไม่ต้องคิดแล้ว ดูท่าแอนนาจะปวดหัว” นิโคโล่รีบห้าม เพราะไม่อยากให้เด็กสาวฝืนตัวเองหากคิดไม่ออก
“แอนนาจำไม่ได้จริงๆ ค่ะ แต่ฟังคุณนิกเล่า แอนนารู้สึกอยากไปมากๆ เลยนะคะ” เสียงใสๆ เอ่ยบอกพร้อมกับท่าทางชวนฝันตามประสาเด็ก
“ไว้ว่างๆ ก็ไปสิ เดี๋ยวพาไป” นิโคโล่เหล่ตามมองพี่ชายหน้านิ่ง
เขารู้ดีว่า... ภายใต้ใบหน้าเรียบสนิทของพี่ชาย มีความไม่พอใจซุกซ่อนเอาไว้ นั่นคือการที่เขาและอารีแอนน่าคุยกันอย่างออกรสและถูกคอกันดี ดูๆ ไปเหมือนเขาจะแย่งซีนความสนใจของเด็กสาวที่มีต่อพี่ชายไปมากทีเดียว
แต่ดวงตาคมกริบของพี่ชายหาได้ทำให้หนุ่มหล่ออารมณ์ดีกลัวอย่างที่ควรจะเป็น เพราะเขารู้ดีว่าริกคาโด้จะไม่หลุดมาดต่อหน้าลูกน้องอย่างเด็ดขาด เนื่องจากจะเสีย
