ภายในห้องนอนที่มืดสลัวถูกปกคลุมด้วยความเงียบสงัด มีเพียงเสียงคลื่นทะเลซึ่งซัดเข้าหาชายฝั่งยามราตรีแสนอ้างว้างของมาเฟียหนุ่ม นัยน์ตาสีเข้มจ้องมองขวดเหล้าในมือแล้วกระตุกยิ้มขึ้นมา ก่อนจะกระดกเข้าปากอึกใหญ่ไม่วายจะหกออกมาเปียกเสื้อเชิ้ตสีเข้มบนตัว
แม้ในห้องนอนจะเงียบแค่ไหน ทว่ากลับยังได้ยินเสียงคามิลล่าดังก้องในหูยามอยู่ด้วยกัน กลิ่นหอมยังคงติดบนที่นอนและทุกๆ ที่ ที่เธอเคยไป เขานั่งสมเพชตัวเองตั้งแต่กลับมา ชีวิตเขาไม่เคยต้องนั่งเสียใจ เจ็บปวดเพื่อใคร เรียกร้องให้ใครกลับมาหา คนเดียวที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้ได้ก็คือคามิลล่า
ก๊อก ก๊อก~
ใบหน้าคมคายเอียงกลับมาเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู หัวใจแกร่งกลับมาเต้นแรงอย่างมีหวังเพราะคิดว่าเจ้าของเสียงนั้นคือคามิลล่า ทันทีที่บานประตูเปิดออกถึงได้รู้ว่าไม่ใช่
"ทำไมไม่เปิดไฟล่ะ" ลีญาเอ่ยขึ้นพลางควานหาสวิตซ์ไฟ แสงไฟสว่างวาบปรากฏร่างผอมเพรียวสุขภาพดีของ
