โซ่รักคล้องใจศิลา

ตอนที่ 3 : รับผิดชอบ

เมื่ออันดากลับมาถึงบ้าน หญิงสาวก็ถอดรองเท้าและย่างก้าวเข้ามาด้านใน แต่ใบหน้าเรียวและฝีเท้าของเธอต้องหยุดชะงัก เมื่อเห็นว่าแม่เลี้ยงและน้องสาวยืนกอดอกรอเธออยู่

สีหน้าของพวกหล่อนดูคล้ายกับไม่พอใจอะไรเธอเสียอย่างนั้น เอาจริง ๆ ก็ไม่พอใจแม้กระทั่งเวลาปกตินั่นแหละ

สมัยก่อนอันดาอยู่กับพ่อที่บ้านหลังเก่าที่เธอผูกพันมาตั้งแต่เด็ก พอพ่อแต่งงานใหม่กับวรัญที่เป็นแม่เลี้ยงก็ย้ายมาอยู่ที่บ้านหลังปัจจุบันและขายบ้านหลังเก่าทิ้ง

ตั้งแต่พ่อเธอเสียไปอย่างกระทันหันบ้านนี้ก็ตกเป็นของแม่เลี้ยงเธอทันที อันดาใช้ชีวิตเหมือนผู้อาศัยคนหนึ่งเท่านั้น ยอมทำทั้งงานบ้านงานพิเศษเพื่อให้มีที่ซุกหัวนอน หวังแค่ว่าเรียนจบแล้วจะได้ย้ายออกไปที่อื่น

"มีอะไรหรือเปล่าคะ" น้ำเสียงเอ่ยถามอย่างสงสัย

วรัญแม่เลี้ยงของเธอก็เดินเข้ามายื่นเอกสารบางอย่างให้อย่างไม่สบอารมณ์นัก ส่วนน้ำหวานผู้เป็นพี่สาวไม่แท้แก่กว่าไม่กี่เดือนก็ยืนเท้าเอวมองเช่นกัน

"แกดูซะให้เต็มตา ว่าพี่ชายแกมันไปทำอะไรไว้"

"พี่เดช?"

"เออสิ" วรัญเอ่ยตอบอันดาด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด

มือเรียวของหญิงสาวค่อย ๆ เลื่อนดูข้อมูลบางอย่างในเอกสาร เมื่ออ่านผ่าน ๆ ก็พอทราบได้ทันทีว่าเรื่องอะไร

"สามล้าน..." เสียงแผ่วเบาเอ่ยออกมาเมื่อมองดูยอดเงินที่พี่ชายติดหนี้ไว้ มือไม้สั่นแทบจะคุมตัวเองไว้ไม่อยู่

"แกต้องรับผิดชอบ ยายอันดา" ผู้เป็นแม่เลี้ยงยื่นคำขาดให้เธอ พร้อมด้วยพี่สาวอายุใกล้เคียงอย่างน้ำหวานที่ผสมโรงสนับสนุนแนวคิดนี้

"ใช่ อันดาเธอต้องรับผิดชอบหนี้ก้อนนี้ ฉันกับแม่ไม่ช่วยแกใช้หรอกนะ"

อันดานึกถอนหายใจอยู่ภายใน ปกติพวกหล่อนแม่ลูกก็ไม่เคยช่วยอะไรอยู่แล้ว อย่ามาทำเป็นพูดหน่อยเลย ทุกวันนี้เธอต้องหากินหาใช้เอง บางทีก็โดนหยิบยืมจากแม่และพี่สาวจนไม่เหลือเงินติดบัญชีเลยก็มี เธอดูจะเป็นที่พึ่งมากกว่าเสียอีก

"ถ้าแกหามาใช้เสี่ยเจ้าของบ่อนเขาไม่ได้ แกต้องไปรับผิดชอบด้วยตัวของแกเอง"

"แม่..." อันดาเงยหน้ามองวรัญผู้เป็นแม่เลี้ยงอย่างตกใจ "อันจะไปหาเงินก้อนใหญ่ขนาดนี้ได้ที่ไหน"

ลำพังแค่เงินพาททามต่อเดือนเธอก็ทำงานจนแทบไม่ได้พัก ถ้ามหาลัยไม่มีทุนที่คอยช่วยค่าเทอมเธออีกครึ่งเธอก็คงไม่มีปัญญาเรียน แต่นี่มันตั้งสามล้าน...เอาเธอไปฆ่าให้ตายยังจะง่ายกว่า

"ไม่รู้โว้ย เจ้าหนี้เขาให้เวลาแค่สามวัน ถ้าแกหาไม่ได้ก็เอาตัวไปชดใช้หนี้แทน เขาบอกแล้วว่าถ้าไม่คืนหรือเอาตัวพี่ชายแกกลับมาไม่ได้ เขาจะไม่เอาไว้ทั้งบ้าน"

อันดาถึงกับนิ่งไปทันที ความเครียดทำงานอย่างเต็มประดา

"พี่ชายของแกก่อเรื่องไว้ แกจะให้คนอื่นรับผิดชอบหรือไงยายอันดา" วรัญส่ายหน้ายิ่งเป็นการกดดันอันดามากเข้าไปอีก

สองแม่ลูกรู้ดีว่าอันดาไม่ชอบให้คนอื่นเดือดร้อน ยิ่งมีต้นเหตุมาจากตนเองยิ่งไม่ยอมให้ใครต้องมารับแทน เธอนิสัยเหมือนพ่อของเธอ มีอะไรก็รับไว้หมด ไม่ให้คนอื่นลำบาก

"อันจะลองหาทางดู" เสียงอ่อนลงอย่างเศร้าหมอง คล้ายกับว่าทั้งเครียดทั้งเหนื่อยล้า

เธอปลีกตัวแยกออกมาจากวงสนทนา แล้วเข้ามาในห้องนอนชั้นบน เมื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ร่างบางก็นอนลงบนเตียงนุ่ม พยายามหลับตาแต่มันกลับข่มไม่ลง

สุดท้ายก็ผุดลุกขึ้นนั่งแล้วหยิบเอกสารก่อนหน้าเกี่ยวกับหนี้สินมาดู

"สามล้าน..." อันดาพึมพำและถอนหายใจอย่างหมดหนทาง

หลักหมื่นต่อเดือนเธอยังหาได้ยากลำบาก แม้จะได้ทิปหนัก ๆ จากลูกค้าคนรวยบางคน แต่ก็ไม่สามารถหาเงินหลักล้านในสามวันได้อยู่ดี

อีกทั้งพี่ชายเธอเองก็หายไปไหนไม่รู้ เธอพยายามติดต่อแล้วแต่ก็ไม่พบเขาเลย ตั้งแต่พ่อเสียไปและเธอเข้าเรียนมหาวิทยาลัย เธอและพี่ชายก็เจอกันน้อยลง รู้แค่ว่าเขาไปทำงานที่ต่างจังหวัดบ่อย ๆ นาน ๆ ทีจะกลับมาที่บ้าน ไม่คาดคิดเหมือนกันว่าจู่ ๆ จะเกิดเรื่องแบบนี้ได้

สายตากลมโตที่แสนอ่อนล้ามองที่เอกสารอีกครั้งจนแน่ใจ มันเป็นชื่อของพี่ชายเธอจริง ๆ

ดังนั้น...ไม่มีทางอื่นนอกจากว่าเธอต้องเป็นคนรับผิดชอบ