“พะเพลง”
“...” ฉันก็ได้แต่ยืนนิ่งมองหญิงสาวตรงหน้าที่จ้องมองมาที่ฉันด้วยแววตานิ่งเรียบก่อนจะเลื่อนสายตาลงไปยังข้อมือฉันที่ถูกกุญแจมือสวมใส่ติดอยู่กับข้อมือหนาของใครอีกคน
พะ...ฉันจึงทำท่าจะเลื่อนข้อมือหนีซ่อนไว้ด้านหลัง แต่...
พึ่บ! มือหนาของอีกคนเอื้อมมาจับข้อมือฉันไว้ไม่หนีไปไหน
“มีอะไร” เสียงทุ้มเข้มเอ่ยถามคนที่มาใหม่ด้วยสีหน้านิ่งเรียบ
“พอดีฉันโทรหานาย แต่นายไม่รับน่ะ ก็เลยมา...”
“ฉันไม่ว่าง” ปากหนาตอบกลับไป
“อ่อ” ใบหน้าเล็กก็ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะค่อย ๆ พยักหน้าตอบกลับมา
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ก็กลับไป” พูดจบ คนตัวสูงก็ทำท่าจะเอื้อมมือไปปิดประตู
พึ่บ แต่มือบางของผู้หญิงคนนั้นเอื้อมมาจับประตูไว้ไม่ยอมให้ปิด
“ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย” ปากเล็กพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
“...” พี่ดินก็ยืนนิ่งไม่ตอบ
“ถ้าจะคุยกัน รบกวน...”
“...ปลดกุญแจมือออกให้วีก่อนด้วยค่ะ” ฉันที่เงียบอยู่นานหันไปเอ่ยบอกคนด
